Waarom het dom is als je het nieuwe La Casa de Papel-seizoen er in één keer doorheen jast

Met de komst van Netflix, Videoland en HBO is het kijken van je favoriete serie te vergelijken met een bakje cashewnoten eten: het is onmogelijk om er maar één in je mond te stoppen. Ja, daar is wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, mocht je het je even afvragen. Dus gingen we er dit weekend even goed voor zitten: La Casa de Papel. Om deze maandag uitgebreid verslag te doen op kantoor (‘Wow, what happened with de bil van Tokio? Vinden jullie Palermo ook zo’n creep?), maar eerlijk: eigenlijk is het zonde.

Wat is er gebeurd met de tijd waarin we een week moesten wachten op een nieuwe aflevering, waarin we vol hunkering wachtten op die precieze donderdag om 20.30 uur? De makers van de serie werken bijna een jaar aan een meesterwerk en dit is onze dank? Op een lui weekend alle afleveringen achter elkaar kijken? Doelloos, futloos en met vierkante ogen? Ik moet ineens denken aan vroeger. Als we bij mijn oma zelfgemaakte spekkoek gingen eten en mijn moeder zei: ‘Niet in een keer, Kiki, met beleid. Het is laagje voor laagje gemaakt. Het is een heel proces. Dat moet je met respect opeten.’ Dus. Mijn challenge voor jou – ja, ik weet dat het voor ons millennials moeilijk is -, maar waardeer je een serie écht, kijk dan maximaal twee afleveringen per keer. En het weekend erna weer. En daarna weer. Wedden dat die spekkoek zo lekkerder smaakt?