Waarom ik best begreep dat A Star Is Born geen Oscars kreeg

Behalve dan die voor Best Song. Want als dat niet was gebeurd, begon ik een protestactie, want dat nummer is natuurlijk van een zeldzame schoonheid. Maar laten we het even over de film hebben.

Op kantoor hebben we twee kampen: de jankerds (daar hoor ik normaal gesproken ook bij, maar in dit geval gaat het om de vrouwen die gehuild hebben bij ASIB) en de droogklootjes (die het heus echt een mooie film vonden, maar er gewoon geen traan uitgeperst kregen), waar vormgever Lot en ik bij horen.

Nu moet ik zeggen dat de randvoorwaarden bij mij niet echt aanwezig waren om naar een pak tissues te grijpen. Ik keek op ‘m op mijn laptop, mijn vader zat twee meter verderop naar Veronica Inside te kijken en Johan Derksen is voor veel dingen goed, maar niet bepaald om je sentiment naar een hoger podium te tillen.

De soundtrack van de film draai ik vier keer per dag en sinds ik de documentaire Born This Way zag, ben ik verliefd op Lady Gaga, maar de film. Tja. Kweenie. Laat ik het erop houden dat ik de jury van de Academy Awards best begrijp.

1. De scène in de wc

Weet je nog? Het begin van de film? Ally staat in een verder lege toiletruimte van het restaurant waar ze werkt en heeft een vriendje aan de telefoon dat het uitmaakt of op z’n minst genomen iets zegt waar ze niet blij mee is. Die reactie voor de spiegel. Ik dacht toen serieus dat ik naar een musical ging kijken.

Dat werd ook niet weggenomen toen ik haar door de steeg zag lopen en ze Tony Bennetts ‘Somewhere Over The Rainbow’ zingt. Weergaloos trouwens want wat een strot, maar ik wist gewoon even niet in welke trein ik was gestapt.

2. De karikatuur van een alcoholist

Waarbij ik meteen als criticaster van mezelf zeg dat je het waarschijnlijk best aan Bradley Cooper kunt toevertrouwen om een personage neer te zetten dat aan de alcohol verslaafd is, omdat hij zelf jarenlang iets te veel en te vaak en vooral te diep in het glaasje keek. Maar ik vond het te veel in de zesde versnelling. Het had in de eerste seconde waarbij ik Jackson Maine zag al alles weg van een verslaafde, iets over de heuvel bewegende rockster. Daar had ik die fles whiskey in de auto na het concert niet voor nodig. Het was wat mij betreft iets te veel van dik hout zaagt men planken.

3. De stem van Bradley

Ik weet dat hij jaren les heeft genomen bij een ‘dialectcoach’ om tot dit stemgeluid af te dalen en dat is reuze knap, maar ik kreeg hierbij iets te veel het TV Kantine-idee. Ik heb nog nooit iemand gehoord die zo laag spreekt en het kwam op mij als kijker over alsof hij bij elke zin een hap lucht nam, die heel diep in zijn longen liet zakken en dan snel zijn tekst eruit gooide om vervolgens weer naar adem te happen. Het was daardoor zo staccato en onecht.

4. De jaloezie van Jackson Maine

Die vond ik vrij plat neergezet. Want op een bepaalde manier begreep ik hem wel. Een ster van zijn status zou namelijk best kunnen zien dat een manager zoals de jongen die op Ally’s pad komt, niet het beste in haar naar boven brengt. Hij weet dat dansers en gekleurd haar niet passen bij haar genre. Ik vond het jammer dat hij niet de mogelijkheid krijgt om dat tegen haar te zeggen. Het had hem een rijker personage gemaakt.

5. De liefde van Ally

Ik begreep en zag niet waar ze verliefd op werd. Ja, de scène bij de supermarkt was prachtig. Ik begrijp heel goed dat ze zijn aanbod om naar zijn concert te gaan niet kon weerstaan, maar voor mij was het best onduidelijk dat ze op zijn kamer ging slapen in plaats van met de vriend die met haar mee ging. Het was in mijn ogen veel te makkelijk en dat vond ik niet stroken met het beeld van de sterke persoon die Ally is.

6. De moeder van Ally

Ally woont met haar vader, die vrij bepalend is in haar bijzijn. Ik mis totaal en compleet het verhaal van haar moeder. Wat is daarmee gebeurd? Dat zou de brug kunnen zijn naar haar liefde voor Jackson, want ook bij hem hoor ik alleen de vaderrol.

7. De muziek van Ally

Ik begreep niets van de muzikale weg die ze bewandelde in de film. Dus van de gevoelige, recht-in-je-hart-liedjes ga je ineens naar upbeat poppy songs met danseressen? Is dat wat Ally wilde? Is dat waar haar kracht lag? Begreep ik vrij weinig van.

8. Misschien was Ally wel te lief

Zoveel krediet had Jackson nu ook weer niet bij haar opgebouwd. Het is niet dat ze honderd jaar samen waren en je dan wel een en ander wilt incasseren. Nu vond ik plezier versus ellende behoorlijk uit balans en had ik van een sterke, getalenteerde, intelligente vrouw als Ally verwacht dat ze hem iets eerder een spreekwoordelijk corrigerend tikje had gegeven.

9. De zelfmoord

Die kwam mij veel en veel te rauw en abrupt op mijn dak vallen. Ook omdat ik het niet wilde, maar ook omdat het gewoon zo was. Het was mij iets te snel en te plat.

Natuurlijk waren er ook duizend mooie momenten. De knuffelscène met de hond, het moment dat Ally Jackson op het podium van de Grammy’s beschermt en zo voor hem gaat staan dat niemand kan zien dat hij in zijn broek heeft geplast, het lied aan het einde, de scène waarin Ally haar vriend aankijkt en besluit weg te gaan bij haar werk en wel in de auto met chauffeur springt op weg naar Jackson, maar al met al had het van mij iets meer de diepte in gemogen, met als bijkomend voordeel dat de film nog langer had geduurd want ik kan uiteindelijk ook echt geen genoeg krijgen van deze twee.

En ja hoor, Bradley, bij je volgende film mag je me best inhuren voor wat tips en adviezen. Ik doe het graag.