Waarom ik die lerarenstaking volkomen begrijp

Ik geef meteen toe dat ik ook een paar keer heb gezucht en gesteund toen er werd gestaakt door leraren. Ook bij mij kwamen de clichés naar boven. Jullie hebben toch twaalf weken vakantie? En jullie werkdag eindigt toch gewoon om 17.00 uur? Wat is er dan zo zwaar?

Het is nu eenmaal lastig om een week van baan te wisselen en een wedstrijdje te houden wie het zwaarder heeft. Het gaat er uiteindelijk om dat een complete beroepsgroep ontevreden is met behoorlijk veel gevolgen. Dan zullen ze daar wel reden toe hebben, lijkt me. Er is een ernstig lerarentekort. Zo erg zelfs dat een montessorischool in Amsterdam is gesloten, domweg omdat er niemand was die voor de klas wilde staan. Dus je kunt nog zo hard roepen dat het volgens jou allemaal wel meevalt, als we niet ingrijpen is er straks niemand meer om onze kinderen les te geven en dat is toch ook niet bepaald wat we willen.

Mijn dochter, die in groep 7 zit op een geweldige school waar goddank geen lerarentekort is en waar altijd vervanging is als een leerkracht ziek is, kreeg als huiswerkopdracht om zich in de miljoenennota te verdiepen en te zeggen waar ze het mee eens of mee oneens was. “Maar mama,” zei ze ineens, “er gaat wel zestig miljoen euro naar onderwijs in ontwikkelingslanden. Dat is natuurlijk ook heel belangrijk, maar kunnen we niet een deel van dat geld aan de leraren in Nederland geven?” Ze scrolde verder door het artikel op de AD-site waar de belangrijkste besluiten stonden opgesomd. “En er gaat wel 15 miljoen naar het herdenken van onze Bevrijdingsdag omdat dat in 2020 75 jaar geleden is. Het is natuurlijk ook heel belangrijk dat we de oorlog niet vergeten, maar wat is nu belangrijker: het verleden of de toekomst?”

Ik keek trots naar mijn kleine meisje en toen vrijdag het bericht oppopte dat leraren een nieuwe staking overwegen op woensdag 6 november, dacht ik alleen maar: go for it. Mijn steun hebben jullie, en die van mijn dochter ook.