Waarom je Judas moet gaan kijken (als je het niet al hebt gedaan)
Het succes van Astrid Holleeders relaas over broer Willem blijft maar doorgaan. Ging eerst het boek Judas meer dan 500.000 keer over de toonbank, daarna volgde er een indrukwekkende theatervoorstelling en nu is er dan de televisieserie. In zes afleveringen zien we hoe Astrid zover komt om haar broer aan te geven bij justitie, maar ook haar jeugd en haar vroegere leven als advocaat komen aan bod. Naar de eerste aflevering keken al 1,2 miljoen kijkers en Videoland, waarop de hele serie in een keer te zien was, lag plat.
Ik heb zelf op maandag de hele serie in één ruk gezien, zo goed vond ik het. Al heb ik ook een klein puntje van kritiek: de verschillen tussen het heden en verleden waren erg klein. Het duurde even voordat ik doorhad dat Astrid met lang haar NU was en Astrid met kort haar TOEN. Bij Sonja was het precies andersom. Zij is met kort haar NU en met lang haar TOEN. Hadden ze dat niet wat eleganter op kunnen lossen, denk je dan. Sowieso vond ik de eerste twee afleveringen wat rommelig. Maar daarna: what a ride!
Mocht je nog niet begonnen zijn met kijken: doe! Al is het alleen al om het geweldige acteerwerk. Van Rifka Lodeizen wisten we natuurlijk al dat ze een briljante actrice is (kijk maar naar Tonio), maar nu heeft ze zichzelf overtroffen. Ze is geloofwaardig, nergens overspeelt ze, haar Amsterdamse accent klopt, het is precies wat het moet zijn. En ze is ontzettend knap, al is dat natuurlijk niet relevant, maar ik wilde het evengoed gezegd hebben. Dan Marit van Bohemen. We kenden haar al van niet al te hoogdravende programma’s als Campinglife en Goudkust, maar als Sonja Holleeder bewijst ze dat ze een fantastische actrice is. Ze speelt de niet al te slimme, maar toch ook niet helemaal domme jongere zus van Astrid. Het allermooiste moment vond ik dat ze tegen justitie zei: ‘Wim hep Cor gedaan.’ (denk dit in plat Amsterdams). Ook het samenspel tussen de zussen klopt. Er is een zekere chemie tussen hen. Hoewel Astrid jonger is, is ze als enige gestudeerde in de familie duidelijk haar zus de baas, en dat maakt het ook weer interessant.
Ik weet dat er enige kritiek is geweest op de neus van Gijs Naber, maar voor mij was hij vanaf het begin aan gewoon Willem Holleeder. Dat loopje, die manier van praten: geweldig. De serie is natuurlijk niet gemaakt om te lachen, maar af en toe schoot ik keihard in de lach. Willem Holleeder is een grote blinde vlek voor zichzelf en maakt dan ook af en toe de meest geweldige opmerkingen. Wat dacht je van deze: ‘Van die hele Heineken heb ik alleen maar gezeik gehad.’ Ook houdt hij hele redenaties over hoe Sonja geld heeft, omdat ze een auto heeft. Hij wil per se die auto hebben, al heeft hij er zelf ook een, maar hij wil per se die van Sonja en zo gaat die redenering maar door.
Maar wat de serie vooral goed maakt, is dat het invoelbaar is waarom het voor Astrid zo pijnlijk was om haar broer aan te geven. Door flashbacks naar haar jeugd zie je hoe haar oudere broer Willem haar probeerde te beschermen tegen hun gewelddadige, alcoholistische vader. Voor haar is hij een soort held. En je held erbij lappen, tja, dat doe je nou eenmaal niet zomaar.
