Waarom je Once Upon A Time In Hollywood wilt zien in de bios

Mijn weekend liep íets anders dan verwacht: ik had de niet zo stille hoop dat prijs van de Lowlands-kaartjes zwaar zouden kelderen en ik daar alsnog zaterdagochtend m’n opwachting kon maken. De kaartjes kwamen niet onder de 270 euro: iets met een koude kermis en geen Lowlands. Lesje dus voor volgend jaar geleerd, en een planloos weekend. Netflix en de Pathé-bioscoop waren daarom dit weekend mijn maatjes. Fitste maandag ever, pluspunt. En in die Pathé-bioscoop pakte ik Once Upon A Time In Hollywood mee en daar wil ik het even met je over hebben want mensen, ik geef hem een 9,5. En die halve punt aftrek is m’n eigen schuld, ik had te laat kaartjes gekocht en zat dus met m’n billen te chillen op de allereerste rij. Oftewel: de slechtste plekken van de bios. Check hier de 3 redenen waarom jij ‘m ook wilt zien. À la minute.

1. Brad en Leo in één film kon natuurlijk eigenlijk niet misgaan. Maar eerlijk: ze zijn allebei ook wel echt in topvorm. Om Brad heb ik vaak gelachen, ik wist niet eerder dat-ie zó leuk uit de hoek kon komen. Dat is misschien ook wel te danken aan Quentin Tarantino, want bij Inglourious Basterds vond ik hem ook briljant. En tsja, Leo, daar heb ik volgens mij nooit een slechte film van gezien. De chemie tussen hen twee is ook héél fijn om te zien. Leo z’n rol als has-been-acteur past hem bijzonder goed.
2. Tarantino vroeg bij de eerste screenings aan het publiek het einde geheim te houden, en nadat ik ‘m zelf heb gezien kan ik me wel vinden in dit verzoek. Holy shit zeg, jongens, wát een einde. De films van Quentin Tarantino staan er wel om bekend behoorlijk gewelddadig te zijn, dus dat kun je zeker verwachten, maar wel weer op een manier dat het bijna een slapstickachtig grappig is. Dus ja, ook ik ga het einde niet voorspellen maar geloof me: going out with a bang. En met Brad en Leo wil je geen ruzie, dat is me ook wel duidelijk.
3. De algehele sfeer van de film. Het oude LA, de filmsets, de hele jaren ‘60-sfeer (inclusief ‘those fucking hippies’). De oufits, de auto’s. De film is een ode aan Once Upon A Time In The West (Leo is een western-acteur) en een ode aan Hollywood, wat heel lekker wegkijkt. Knap als je als film ruim tweeënhalf uur duurt en ik me geen moment verveel.

Oscarmateriaal is het zeker, ik wil gewoon een gedeelde Oscar voor Leo en Brad in de acteurscategorie. Echt, hóezo hebben zij nog nooit eerder een film gemaakt? Het is nu wachten op de memes van Leo en Brad; name a more iconic duo – I’ll wait. Oh ja, mijn girl crush Margot Robbie speelt er natuurlijk ook in. Zoals ik al zei: weinig minpunten deze film, mits je goede biosplekken hebt. Dan gewoon een tien.