Waarom we nooit meer de prijs moeten noemen na een compliment

Yes, niet liegen, hier ben jij ook schuldig aan. Iederéén is hier schuldig aan. En ik kan er dus niet mee ophouden. Het zit echt te diep in mij, nou ja, in óns geprogrammeerd. Dat wij dus niet normaal kunnen reageren op complimentjes.

Een vriendinnetje van mij, beste psycholoog die er is (naast het feit dat ze naar al mijn tirades over het leven en mannen luistert heeft ze er ook daadwerkelijk voor gestudeerd met alle specialisaties erbij die je je kan bedenken), zei van de week tegen me: ‘Wij Nederlanders kunnen geen complimentjes accepteren.’ En dat klopt dus. We nemen ze aan en nuanceren het complimentje meteen door de prijs te noemen. Want die leuke trui, die was dus maar 35 euro in de uitverkoop.

EEN KOOPJE.

Waarom doen we dat eigenlijk, bij alles zeggen wat de prijs (en dan zeker wanneer de een goede koop hebben gedaan) is? En nog bonuspunten als je ook de winkel of het merk erbij zegt. Nieuwe sjaal? Nou, die was dus maar 15 euro bij de Zara, bizar toch? Hij is zó zacht en warm. Ja, van dat zachte en warme wist ik wel, maar dat zou die ook zijn met een andere prijs van een andere winkel. Maar ik kan het dus niet helpen. Wanneer ik de volledige sample sale van Tommy Hilfiger heb leeg gekocht, móet ik aan iedereen verkondigen dat hij daarvan is, inclusief dat het bij de sample sale was. WAAROM? Hoezo kan ik niet gewoon bedankt zeggen wanneer iemand me complimenteert met die nieuwe tas?

En ik heb dat dus niet alleen met kleding, hè. Ik heb een tijd lang wimperextensions gehad (kon het iedereen aanraden totdat m’n wimpers stompjes waren geworden), en elke keer dat iemand me een compliment gaf over m’n wimpers kraamde ik er binnen anderhalve seconde uit dat ze nep waren. Eh… Oké? Waarom. Doe. Ik. Dit. Alsof ze dan minder mooi zijn omdat ze nep zijn? Ik nam de proef op de som bij een vriendin van me – onbewust, toen nog – toen ik haar complimenteerde met d’r mooie haar. ‘Ja thanks, zijn extensions hoor.’ Iedereen lijdt aan deze ziekte waarbij we niet normaal complimentjes kunnen accepteren.

Want wat is nou precies die toegevoegde waarde? Maakt het nou echt uit of je nieuwe jas 50 of 100 euro is of van welk merk? Ik denk niet dat je nieuwste item er nou per se leuker of minder leuk van wordt. Dus bij deze lanceer ik project ‘dankje-stilte’, waarin je na een compliment diegene bedankt, gevolgd door een stilte. ‘Okéhijwasindeuitverkoop.’ NEE. Gewoon: ‘dankjewel.’ Lachje erbij en klaar. Ik vind het nu al een vreselijk project.