Wat iedereen zegt maar wat je niet wilt horen in je zwangerschap

Eigenlijk is het niet eerlijk van de natuur, want laten we wel wezen: die hele korte nachten, die komen nog. Dat weet ik ook heus wel.

Nu ik in de zevende maand van mijn zwangerschap zit, weet ik: lekker slapen is iets uit een ver ver verleden. Allang lig je niet meer op je buik een uur of negen aaneen te ronken tot je wekker gaat. Nee. Met een vrij oncharmant slaapkussen lig je half op je zij een uurtje of twee, misschien drie, voordat je weer moet plassen. Alsmaar plassen. Je lijkt wel een plasmachine. En dat breekt je slaapritme nogal op. Je bent dus constant moe en daardoor ook labiel – en je zou denken dat de natuur ervoor zorgt dat je  juist extra uitgerust aan die spannende babytijd begint.

Maar nee. Je slaapt amper en je bent elke dag zo moe dat je elke dag op elk tijdstip wel kunt tukken. En weet je wat dan écht niet helpt? Bepaalde opmerkingen van kennissen, vreemden, vrienden of familie. Die ene opmerking kan ik níet meer horen. Want een gemiddeld gesprek, met een toeter van een buik, gaat nu dus zo:

“Jeetje, wat een buik!”
“Ja, haha, er zitten er twéé in!”
“O, wauw, een tweeling. Dat wordt heel zwaar, zeg. Heel zwaar. Succes.”

Ik meen het. Geen mens die het niet zegt, eigenlijk. Dus nu neem ik het even op voor alle moeders, alle bijna-moeders en zéker alle moeders van twee of meer. Luister. Ik weet heus wel dat het veel werk wordt, twee kindjes verzorgen. Maar hallo, we hebben het over mijn eigen kinderen. Het wordt vooral ook héél erg leuk en mooi en geweldig – en ik heb er zó zin in. Ik wil ze zó graag zien en kusjes geven en knuffelen. Het is de spannendste tijd uit mijn leven, by far. Dus maak me alsjeblieft niet extra zenuwachtig en laten we ook niet doen of kinderen je leven verpesten. Ik snap echt wel dat een etentje met een vriendin niet meer zo makkelijk gaat of dat een weekendje weg met z’n tweeën er ook even niet in zit. Maar het wordt ook zo intiem, samen met mijn man, om dit mee te gaan maken.

En nee, je kiest niet per se voor een tweeling, dus commentaar op dat het heel druk wordt… Laat het alsjeblieft voor je. Net als mensen die bij kind nummer twee, dat snel volgde op kind nummer één, ook al hun woordje klaar hebben. “Jeetje, wat vlug, weer een kind, dat wordt echt aanpoten, een peuter en een baby in huis, poe poe.” Laten we in het nieuwe jaar  lekker positief doen, voor alle mama’s. Lekker blij. Kinderen zijn léuk, moeder zijn is het mooiste wat er is, denk ik, en de babytijd is juist superspeciaal. En twee tegelijk is ook speciaal, niet zwaar, niet moeilijk, niet druk, niet te veel. Zo. Dit gezegd hebbende kan ik met een gerust hart verder typen in 2019. En hopelijk nog wat slapen, dit jaar.