Wat maakt de dertiger nog écht gelukkig?

Een carrière, geen kinderen, wel een koophuis, maar als het even kan ook veel reizen want je doet mee met het wanderlusten. En als iedereen in januari een maand heel erg Kaapstads gaat zitten doen, dan zit je jezelf thuis net wat te hard achter de oren te krabben. Ik zei het net nog even in de auto tegen mijn vriend: hoe lekker zou het zijn als we in januari vier weken vrij zijn? Gaan we gewoon weg, naar Kaapstad dus of Bali. Een hele maand. Ik durf eigenlijk nooit langer weg te gaan dan twee weken. Ik ben altijd bang dat ze er ineens achter komen dat ze me niet nodig hebben als ik twee weken plus ga.

Mijn beste vriendin zei dat ze veel beter nee kan zeggen sinds ze haar zoons heeft. Die zijn  gewoon het belangrijkste (logisch). Dan kan het leven echt hele gekke trucjes met je uithalen, maar ze geeft er niet aan toe. Ik heb geen zoons, dus dat zit bij mij net even anders. Ik vind werken heerlijk én ik vier net zo lief mijn vrije dagen en vakanties met geliefden. Als het even kan doe ik het allebei met net zoveel overgave. Maar word je daar gelukkig van? Is er iets waar de dertiger van nu tevreden door raakt?

Het was vrijdagavond. We klusten op de redactie rond zes nog een Gin Mule in elkaar, maakten van de wekelijkse leftovers een borrelplank en proostten nog even met de buren. Ik was rond acht uur thuis, husselde een pasta door de pan, dook op de bank naast mijn vriend en rond negen sliepen we. Toen ik om half twaalf wakker werd, keek ik nog even op Insta. Mijn zwager en schoonzus reizen met een bus door Europa, ik zag iemand in het vliegtuig stappen, er werd nog een giga onderscheiding binnengesleept op het werk en in die tijd lag ik te tukken onder mijn koeiendeken. Het zet je toch aan het denken.

Heb ik zomaar ineens het dertigersdilemma te pakken? Dat je zóveel kunt kiezen dat je niet meer weet wat? Ik ben best een beetje bang om dingen te missen. Dat restaurantje waar de spaghetti uit een kaas goddelijk is, slapen in de open lucht, toeren met een boerengroene oldtimer langs de kust in Italië, maar ik denk soms ook dat ik dingen wil die ik helemaal niet wil. Skydiven bijvoorbeeld.

Het is zaterdagochtend rond tienen, ik zit aan een gezond sapje bij een leuke lunchroom (en ik heb net een warme Tony’s karamel-zeezout-chocolade op). Ik maak nog wat dingen af die deze week zijn blijven liggen en vraag me af of ik misschien een boek moet gaan schrijven. Of ik het a) eigenlijk wel kan, of ik er b) de discipline voor heb en waarom ik het c) zou willen. Ondertussen stuur ik nog een mailtje naar een makelaar, want de uiterste houdbaarheidsdatum van ons huurhuis is aan het verstijken en we moeten nu toch weleens aan een huis met hypotheek. Niet te hoog trouwens, het moet leuk blijven want (zie boven) we willen ook nog reizen.

Veel vrouwen van in de dertig denken dat kinderen zaligmakend zijn. Terwijl je er stukken slechter van slaapt, heb ik gehoord. Andere vrouwen zijn weer zeker twintig jaar bezig om balans te vinden in het leven. De rest gaat op een retreat in Marrakech. En ik wil het ook heus allemaal (min de kinderen). Want waarom zou je één ding doen als alles kan? Ik denk dat dit het euvel is van het thirty-something zijn. Ik laat je weten wat het wordt.