Wat May echt vond van Downton Abbey de film

Als iemand me vraagt wat ik van Downton Abbey de film vond, voelt het net zo als toen ik naar een langverwacht en zeer exclusief huwelijk ging en waarvan iedereen wilde weten HOE het was. Want hoe zeg je aardig dat iets waar mensen waar je heel veel om geeft (ja, daar bedoel ik dus ook Mrs. Patmore en Violet Crawley mee) heel erg hun best hebben gedaan op iets dat jij medium kon waarderen? Dat kan toch niet?

Dus laten we de vraag hoe ik de film vond gevoeglijk overslaan. Vraag me liever of het fijn was om iedereen weer te zien. Daarop klinkt mijn antwoord volmondig ja. Heerlijk. Man, wat had ik ze gemist. Robert Crawley met zijn hond, lady Mary, Tom natuurlijk, Anna Bates, lieve Elsie, Violet met haar heerlijke frases dus ja, het kon me niet lang genoeg duren.

De regie is een sprookje. Bij de openingsscène lijkt het alsof je danst met het landgoed. Het moet druk zijn geweest boven Highclere Castle waar Downton Abbey is opgenomen, want het ene droneshot is nog mooier dan het andere.

Ook lijkt de regisseur een wedstrijd te hebben gehouden met zichzelf om zo lang mogelijk een scène te draaien zonder te knippen in de montage. De openingsscène is een ongelooflijk knappe beweging die maar voortduurt. Het Lijkt bijna alsof je in het huis zit, zo knap.

Ook verbaast het me ten positieve hoeveel moeite er wordt gestoken in de eerste scène, waarin een brief van het koningshuis op het kasteel aankomt. Je zou kunnen volstaan met een shot van de postbode die aankomt met de bewuste brief,  maar nee hoor, we zien de brief verplaatsen vanuit Londen naar het station, met een stoomtrein die door de mooiste landschappen van Engeland zoeft en zo via heel veel etappes uiteindelijk bij de Crawleys belandt. De tv-serie kostte al een miljoen per aflevering en bij deze film hoefde er zo te zien ook duidelijk niet op de kleintjes gelet te worden.

Ik heb twee uur genoten, gelachen (ook hardop), gehuild (iets met de oude Violet), me verwonderd over de regie en heel erg bedacht dat ik er heel gauw nog een keer heen ga met mijn moeder en ik ‘m – zodra het kan – ga kopen via Pathé om tijdens de kerstdagen thuis nog eens te bekijken met mijn meisjes. Dus: is het de beste film ooit? Dat zeker niet. Werd ik er intens gelukkig van en wil ik ‘m nog dertien keer bekijken? Dat zeker wel.

Downton Abbey, vanaf vanavond in de bioscopen.

Hoofdbeeld: Vanityfair