Als je depressief bent nét voordat je gaat bevallen

Ik geloof dat ik de laatste weken en dagen voor de bevalling vooral in bed lag. Ik telde af. De seconden. Hoe lang nog, hoe lang nog, hoe lang nog?

Want ik had het écht gehad met dat zwanger zijn.

Veel vrouwen zijn juist net voor de bevalling in hun verlof wat minder happy. Je hebt opeens geen werk meer en dat lijkt eerst best lekker, maar ja, alle anderen om je heen gaan gewoon door. Je voelt je afgezonderd van de maatschappij. Iedereen werkt. Jij ligt op maandagochtend met de iPad op de bank. Dat kan een beetje eenzaamheid aanwakkeren. Volgens onderzoekers begint een ‘maternal depression’, dus een depressie bij kersverse moeders, vaak net voordat het kind ter wereld komt.

Tien tot twintig procent van de moeders ervaart een mentale dip rondom de geboorte van een kind, zo meldt de New York Times. Het wordt ook wel ‘postpartum depression’ genoemd. Vrouwen zijn angstig voor de bevalling, maken zich extreem zorgen dat er iets niet goed is met hun ongeboren kind, kunnen zelfs paniekaanvallen krijgen. En dan helpt dat slechte slapen in de laatste weken ook niet mee.

Een iets mildere variant, de babyblues, komt veel vaker voor. Zeker tachtig procent van de moeders ervaart dit. Je vindt evenniets meer leuk, in die zwangerschap. Dat herken ik wel. Ik geloof niet dat ik depressief was toen ik zwanger was van Bodi en Daaf, maar erg heppiedepeppie was ik óók niet. Die babyblues ken ik, helaas. Ik vond het zwaar, die dubbele buik, die spanning voor de bevalling, de zenuwen gierden door mijn lijf. En inderdaad: soms voelde ik me best alleen. Al mijn vriendinnen waren nog niet zwanger of moeder en die snapten het tóch wat minder goed, waar ik doorheen ging. Mijn man deed zijn best, maar ook zijn leven was nog best hetzelfde terwijl die van mij al negen maanden compleet anders was. Soms voelde dat oneerlijk. Ik voelde me ook alleen omdat ik het als enige moest gaan doen, twee boys uit mijn buik krijgen. En die buik… Mijn hemel. Die was GIGANTIC. Daar kan ik nu wel weer om lachen, thank god pas ik mijn oude jeans weer.

Maar mijn ervaring wil ik met je delen. Het mooie aan de babyblues die je hebt voordat je gaat bevallen: zodra je kind er is, is het over. Laat dat een oppepper zijn voor alle mommy to be’s die nog moeten puffen. Hoe zwaar het allemaal ook is: het is het waard. Dat weet je pas écht als je je piepkleine allerliefste mooie eigen baby in je armen krijgt. Wat een prestatie van je vrouwenlichaam: een wonder. Ook ik zou zeker nog meer kinderen willen als het ons is gegund, hoe pittig ik die laatste weken in mijn zwangerschap ook vond. Dat is het magische aan moeder worden. Wat je krijgt, weet je pas na de fysieke en mentale ellende. En dat wat je krijgt is het puurste, liefste, knapste, zoetste in je hele leven. Het ís je nieuwe leven.

Hou nog even vol, zwangere bijna-mama’s.