Als je voelt dat je aan het veranderen bent (en dat spannend vindt)

Maar meteen met de deur in huis: ik denk ineens anders. En als je anders gaat denken, dan ga je ook anders doen. Het is fijn en doodeng tegelijkertijd.

Kwam dit dan allemaal uit de lucht vallen? Blame it on corona? Welnee. Meestal heb je het zelf helemaal niet door, maar het verlangen naar verandering wordt meestal voorafgegaan door een soort gevoel van onrust. Die bekende kriebel. Het ik-mis-‘iets’-gevoel. Je negeert het gevoel een tijdje, maar uiteindelijk blijft het als een boemerang bij je terugkomen.

Wat is dat toch precies? Twee woorden: het leven. Je ziel die probeert aan te geven dat er meer voor je in het verschiet ligt. En dat het tijd is om te groeien. Je kunt ineens dingen ‘helder’ zien. Jarenlange patronen, pijnlijnen, dingen die je onbewust altijd deed en die nu misschien helemaal niet meer bij je passen. Bij mezelf merkte ik een groeiende drang om te wandelen. Ik ging op zoek naar oplossingen. Probeerde situaties met een andere bril te bekijken. Nu merk ik steeds meer: verandering is eng, maar het is ook fijn. Ik durf ineens meer. Voel me letterlijk sterker mijn schoenen. Hi zelfliefde, nice to meet you!

Maarre, als transformeren tot een betere versie van jezelf zo chill is, waarom wachten we dan altijd (te) lang met veranderen? Omdat de struisvogeltactiek gewoon veel chiller werkt. Angst. Angst. Angst. Onzekerheid. Omdat je niet zeker weet of je gevoel van willen veranderen wel klopt. Omdat het onveilig voelt ineens uit je comfort zone te kruipen. Wanneer gaan we pas écht over op actie? Als de pijn van niet veranderen groter is dan de pijn van wel veranderen.

En ja, het kan best pittig zijn, om te groeien als persoon. Misschien voelt het alsof je jezelf soms even kwijt bent. Wanneer je bent gegroeid als persoon moet je soms keuzes maken waarbij je geen idee hebt wat het juiste is. Maar uiteindelijk zul je zien: die 2.0-versie van jou is loading.

Gun jezelf dit proces, je bent het waard.