Bang voor die coronatest? Zo voelt het

‘Als je geluk hebt hoef je niet te kokhalzen. Maar mijn vriend wel.’ Oh, en je ogen? Die gaan wel tranen. Wat ook niet zo gek is, aangezien ze ‘bijna je hersenen aantikken met een extreem lang, dun wattenstaafje from hell.’

Je snapt: ik had niet zo’n zin in die coronatest.

Sterker nog: ik heb mezelf de ochtend van de test zó opgefokt dat ik doodsbang ben. Iedereen die ik het om me heen heb gevraagd komt met een ‘ja, het is toch wel erg onprettig’-verhaal, gevolgd door: ‘maar het duurt maar even.’ Ik stap de behandelkamer in en zeg het maar meteen: ‘Hi, ik ben extreem zenuwachtig voor het wattenstaafje from hell. Is er echt geen mogelijkheid tot alleen een wangslijmmonster? Nee? Oké. Doet het erg pijn? Kun je bij mij niet een iets korter stokje gebruiken?’

Ik kijk in de ogen van een meisje van mijn leeftijd. Ze ziet mijn onrust. Ze glimlacht en verzekert me dat het geen pijn doet. Ik ga maar gewoon zitten op de stoel. Ik zie haar een wattenstaafje uit een plastic verpakking halen en ik slik als ik zie hoe lang het ding is.

Verdomme, Kiek, even doorpakken nu. Jij wilt naar Curaçao, dus je doet jezelf dit aan. Of ik even mijn hoofd naar achteren kan buigen. Mijn hartslag zit in mijn keel. Daar gaan we. Oké, er gaat iets in mijn neus. Hoog ook. Oké, this feels weird. Nog voordat ik mijn leven kan vervloeken haalt ze ‘m er alweer uit. ‘Zo, dat was het.’ Ik kijk verbaasd. Mijn neus brandt een beetje na.

Dat was het? Ik bedoel: ja, ik voel mijn neus nu een klein beetje aan de binnenkant en mijn ogen tranen ineens ook een beetje, maar echt, jongens, als dít het is? Laat je niet gek maken door dingen online of vrienden met spookverhalen. Die coronatest valt echt wel mee. Toch ook fijn om een keer te horen tussen al die horror, lijkt me.

Op naar Curaçao!