Beste Willemijn Hoebert,

Ik weet dat jij er niets aan kunt doen, maar misschien kun je het me wel uitleggen. Want er is iets met de weersverwachting waar ik doodnerveus en zo mogelijk nog ongelukkiger van word. Dat is namelijk de totale willekeur. De ene maand lees ik dat het een lange, hete en droge zomer wordt. Van de weeromstuit durf ik mijn auto niet meer door de wasstraat te halen (niet dat ik dat nou elke week deed, maar toch), kijk ik afkeurend als mensen op klaarlichte dag en midden in de zon hun tuin sproeien en gooi ik restjes thee en water uit de kopjes niet in de gootsteen, maar loop er braaf mee naar mijn achtertuin waar ik de planten ermee verblijd.

Het volgende moment zie ik auto’s door de straten van Brabant drijven wegens intense regenbuien.

Dan is het ineens weer 37 graden en weten we van gekkigheid niet waar we het zoeken moeten (maar ik begrijp het, want er is ons tenslotte een warme zomer voorspeld) en nu zitten we weer in een extended herfst. Hoeveel regen kan er vallen in een land? Zijn daar ook wereldkampioenschappen voor? In de ijdele hoop op wat zonnestralen en een dagje strand app ik me een blessure aan mijn rechterduim die 37 keer per dag naar de verschillende weerapps scrolt in de hoop ergens een mager zeventje te vinden. Daar doe ik het voor, echt. Net nu ik hoop zag gloren, zie ik op De Telegraaf staan: ‘Dramatisch campingweer in Nederland: langdurige regen op komst.’

Het zal ongetwijfeld ook te maken hebben met de tendentieuze journalistiek waarbij de koppenmaker in kwestie weet wat scoort en lezers trekt, maar mensen, mijn humeur, mijn huméur. Lieve Willemijn, ik weet dat zelfs jij het weer niet kunt veranderen, maar mag ik je één ding vragen? Kun je vanavond gewoon een zonnige, warme en droge periode aankondigen? Gewoon voor de algehele gemoedstoestand? Dan beloof ik je dat ik niet boos word als het niet klopt.

Beeld door Lidian van Megen