Carolien is toe aan vakantie door haar vakantie

Vakantie: voor velen iets om naar uit te kijken, maar met twee kids is het het voorbereiden van een hele volksverhuizing. Ook al blijven we dit jaar in Nederland, gaan we maar vijf dagen weg en gaan we naar slechts 165 kilometer verderop: de militaire operatie wordt er niet minder op.

Laat ik jullie even meenemen: vanochtend om zeven uur heb ik eerst rustig de slaap uit m’n ogen gewreven, maar dat was dan ook het enige dat rustig verloopt vandaag. Snel douchen (met Otis die absoluut níet wilde meewerken) en mijn eigen kleding klaarleggen (ik vraag me nu trouwens af of ik mijn eigen ondergoed niet ben vergeten), toen naar beneden en lukraak dingen pakken die ik tegenkom: de stomer voor Elias’ hapjes, zonnehoedjes, twee speenkoorden (hoe meer, hoe beter), een zwempak voor Otis (Kak! Zijn ondergoed zat nog in de was, totáál vergeten. Dat wordt langs de Hema) en een laptopoplader. Vervolgens op de fiets gestapt richting de Bijenkorf, want manlief had opeens bedacht dat hij nog van die afschuwelijke badslippers moest en een koffiesetje om zijn eigen bonen te malen en koffie te zetten. Het is zo’n koffiepurist geworden sinds we zo’n rammend duur apparaat in huis hebben.

Toen werd ik even afgeleid op de schoenenafdeling (OMG, 70 procent korting!), maar ik herpakte me snel en racete weer richting huis. Onderweg nog wat boodschappen gehaald (en alsnog de helft van het lijstje vergeten), om vervolgens thuis een ravage aan te treffen: Otis half aangekleed, overal spullen die half ingepakt zijn en Jon die tussendoor Elias een hapje probeert te geven. ZULLEN WE MAAR THUISBLIJVEN? Maar we herpakken ons, rammen de koffers dicht en persen alles de auto in. Ik heb alleen al vakantie nodig voor deze ochtend, kan ik je vertellen…