Chagrijnig worden als je honger hebt is dus heel normaal
Hangry heet het officieel. Dat gevoel dat je iemand die ‘goedemorgen’ zegt tegen je kan wurgen, maar eigenlijk alleen omdat je niet hebt ontbeten.
Hangry staat voor hungry en angry, op hetzelfde moment dus. En dat is eigenlijk heel normaal, zeggen experts. Het is een natuurlijke reactie van het brein op een lege maag. In je hersenen heb je namelijk specifieke neuronen die je vertellen wanneer je weer wat moet eten. Als je die dus niet hun zin geeft, blijven ze vuren en actief en zorgen er daardoor voor dat je hersengebieden met angst en een negatieve stemming worden aangewakkerd. Kortom: er gebeurt in je hoofd veel waar je helemaal niet van af weet, maar het heeft duidelijk invloed op je mood. Je klaagt opeens over de zon, je zanikt over een wit shirt in de gekleurde was en je mokt over het verkeerde Nespresso-cupje in je kop cappuccino.
Er is nog meer. Een tekort aan glucose speelt ook mee. Door dat tekort is het moeilijker om je te concentreren en om je emoties onder controle te houden. Glucose is als brandstof voor je brein: je hebt het nodig om een beetje als een normaal mens te functioneren. Ofwel: je snauwt sneller en je hebt een kort lontje tegen wie er ook maar om je heen is. Je wordt zelfs een beetje agressiever. Een onderzoek aan de Ohio State University waar stellen aan meededen die gebruik mochten maken van voodoopoppen laat bijvoorbeeld zien dat deelnemers met een laag bloedsuikerniveau op het moment van prikken de pop twee keer zo erg toetakelden als de groep met de hoogste bloedsuikerspiegel. Eh oké, gezellig.
Daarnaast maakt je lichaam bij een glucosetekort ook cortisol en adrenaline aan: precies de stresshormonen waar je niet op zit te wachten als je je even netjes wilt gedragen. Dus mocht je aan jezelf merken dat je chagrijnig bent, cranky, boos om niets en de wereld niet ziet zitten? Eet vooral even een boterham. En hoe vaak dan? Elke vier uur een hapje nuttigen is toch wel de key to happiness. Doet wonderen, dat eten, aldus de wetenschap.
