Dag Donna Rottuno,

Gisteren heb ik een redelijk objectief stuk over je geschreven. Over je vader die je zei dat je moest gaan doen waar je hart lag, over dat je als kind al advocatenseries verslond, over dat je zo goed bent in je werk, je je leuk kleedt en dat ik me kan vinden in je legitimatie om Harvey Weinstein te vertegenwoordigen. Iedereen heeft recht op verdediging ongeacht ras, sekse, geloof of geslacht.

Was ik het allemaal mee eens.

Maar vanochtend besloot ik om mijn stuk in de papierversnipperaar te gooien. Want ondanks het feit dat iedereen recht heeft op verdediging kan ik me in die van jou gewoon niet vinden. Je zegt dat een slachtoffer niet moet zeuren over een eventuele verkrachting omdat ze maanden later nog e-mails naar Weinstein stuurde en ook nog seks met hem heeft gehad. Maar is dat nou niet juist die psychologische bankschroef die je geest helemaal klem zet en maakt dat je dingen doet die je verafschuwt? Is dat niet waarom meisjes ten prooi vallen aan de praktijken van loverboys? En is dat ook niet juist wat de mentale worsteling jaren later veroorzaakt?

Ook draag je aan dat als je een ‘meeting’ hebt in een hotelkamer op een kennelijk tijdstip dat je wel zult begrijpen dat je dan niet even de notulen van de vorige vergadering door gaat nemen maar dat er iets anders op de agenda staat? Maar als je de assistent bent van de grote filmbaas in een vakgebied dat 24/7 in beweging is, waarbij je te maken hebt met acteurs die op locatie zijn in andere werelddelen met andere tijdzones, waar de werkdag niet om 18.00 uur eindigt en je ’s avonds de dag van morgen probeert voor te bereiden, dan kun je niet zeggen: ik kom niet bij je. Zo makkelijk ligt het niet en dat weet je. Ik neem aan dat jij en Weinstein nu ook wel eens after office hours overleg hebben.

Afijn, jij wilt winnen en gooit alles in de strijd, Heb jij ook bedacht dat meneer Weinstein (iets in me zegt dat jij hem Harvey mag noemen) beter met een rollator de rechtszaal kon betreden? Hebben jullie samen bedacht dat het extra ‘echt’ leek als je er tennisballen onder zou binden? En hebben jullie geoefend met extra krom lopen zodat het beeld van een woeste verkrachter visueel in ieder geval teniet werd gedaan?

Had je als slimme allesdenker daarmee al je plan B ingekleed? Dat het allemaal niet zo goed gaat met die arme meneer Weinstein en dat hij onmogelijk naar de gevangenis kon maar linea recta naar het ziekenhuis moest omdat hij anders geen goede medicijnen zou hebben en zelfs blind zou kunnen worden.

En iets in me zegt dat jij wel een lekker privékamertje voor hem hebt geregeld, daar in het ziekenhuis. Misschien zelfs wel met een voorzichtig flesje champagne. Als troost.

Weet je, Donna, dat jij je werk doet, respecteer ik. Maar het been waarmee je erin gaat is me net iets te gestrekt en de glans in je ogen is me iets te blinkend. Ik hoop dat je ook een klein beetje denkt aan de moed die nodig is om op te staan als slachtoffer, aan het leed dat een verkrachting en seksuele intimidatie veroorzaakt.

Als advocate zijn wat mij betreft vele middelen geoorloofd, maar beste Donna, toch niet alle?