Dagboek van een model

Lily spendeert haar dagen als model en holt van shoot naar show en door naar weer een casting. Op Amayzine vertelt ze je alles over hoe haar leven écht is. Onder een andere naam, dat wel, maar dat betekent dat ze alle juicy details kan delen. Deze week: het leven van een model is niet zonder risico’s.

In een Franse haven lag een prachtig jacht voor me klaar. Een oude tweemaster, een crew die alles voor ons regelt, mooie jurken en een make-upartiest die, na een gezichtsmassage, mijn wimpers krult. Het leven is weer glamour ten top voor het verwende modelletje dat ik ben.

Maar helaas donderde ik heel snel uit deze glitterdroom, want de realiteit bleek een stukje minder leuk te zijn. Het begon de ochtend van mijn vlucht. Ik werd wakker met een flinke keelpijn en wat rillerig gevoel (geen corona lieve mensen, geen paniek!). Uit voorzorg sloeg ik paracetamol, Strepsils en ibuprofen in en nam ik een paar gembershots mee naar Schiphol.

Eenmaal aangekomen op de locatie besloot ik het teamdiner te skippen en zo vroeg mogelijk mijn nest in te kruipen. Niks beter tegen een griepje dan een lange nachtrust, dacht ik. De volgende ochtend voelde ik me helaas niet veel beter, dus ik begon de dag met een heerlijke pijnstillende cocktail. Daarnaast nam iedereen ook nog een zeeziektepilletje, want er was een flinke wind voor die dag voorspeld. Dat pilletje kwam goed van pas: in de kajuit, waar ik het grootste gedeelte verbleef om me om te kleden, werd je van links naar rechts geslingerd. Probeer dan maar eens op één been te balanceren op hakken om de volgende jurk aan te trekken.

Het was die dag tien graden met zo nu en dan een zonnetje en de wind maakte de omstandigheden nog iets minder tropisch. Op het dek probeerde ik mijn balans te houden op hakken op een schip dat van links naar rechts zwalkte, zonder zwemvest en niet aangelijnd. Oh ja, en of ik er ook nog even goed uit wou zien voor de camera. Shot één was een dansshot met mijn mannelijke collega, die op platte schoenen zijn evenwicht al niet kon bewaren. Op een gegeven moment heb ik de hakken gelukkig uit mogen doen, want ik dacht echt dat ik zomaar over de reling zou kunnen kieperen. Het leven van een model is niet zonder risico’s, maar dit werd toch net te gevaarlijk.

Mijn favoriete moment was misschien wel het shot waarvoor ik in een enorme jurk naar de voorplecht van het zeiljacht moest kruipen (er waren geen touwen meer om me onderweg aan vast te kunnen klampen), om daar vervolgens op de punt te poseren voor mijn Titanic-moment.

Nu zal je je wel afvragen: had je het dan niet koud? Nou, nee! Ik had mezelf zo ‘verdoofd’ met pijnstillers dat ik zelfs de kou niet meer voelde, prima techniekje, dacht ik zo. Helaas bleek dit toch niet de beste aanpak te zijn. In tien graden, de hele dag buiten poseren op een schip in de wind schijnt niet zo goed te zijn voor je weerstand. De volgende dag vloog ik naar huis en eenmaal daar aangekomen gaf de thermometer 39 graden koorts aan.

Ik besloot mijn ogen te sluiten en een dutje van twintig uur te doen. De volgende ochtend was mijn koorts over gegaan in verhoging en mede door de zorg van de liefste en beste verpleegster die ik ken (a.k.a. m’n moeder) voelde ik me binnen drie dagen weer helemaal het modelletje. Wat ik hiervan heb geleerd? Toch beter naar m’n lichaam luisteren en eerder mijn grenzen aangeven. Want gezondheid en veiligheid zijn belangrijker dan een vette foto. #doitforthegram

XX Kusjes van Lily