Dagboek van een model

Lily spendeert haar dagen als model en holt van shoot naar show en door naar weer een casting. Op Amayzine vertelt ze je alles over hoe haar leven écht is. Onder een andere naam, dat wel, maar dat betekent dat ze alle juicy details kan delen. Deze week: Lily’s over het corona virus.

Sinds een weekje ben ik weer in het koude, stormachtige kikkerlandje te vinden. Na de achtbaan aan emoties, feestjes en shows die New York voor mij was, leek het mij en het bureau goed om de Europese shows te skippen. Ik draai natuurlijk al een tijdje mee (oude rot in het vak dat ik ben) en zonder special requests heeft het voor mij niet zoveel zin om daar de castings te gaan doen; de casting directors kennen me immers al.

Wat was ik opgelucht om niet in Milaan te zijn tijdens de verontrustende berichten van de Corona-uitbraak in Noord-Italië. Natuurlijk zaten er wel veel vriendinnetjes van mij daar en via hen kreeg ik het een en ander door.

Zo hadden de modellen bij Armani bij de rehearsals en backstage allemaal mondkapjes voor en van die blauwe overschoentjes over hun schoenen. De show werd uiteindelijk natuurlijk zonder mondkapjes gelopen, maar ook zonder publiek.

Via een livestream mocht fashionland toekijken hoe Mr. Armani’s nieuwste collectie op de catwalk geshowd werd. Het zette me aan het denken. Natuurlijk moet iedereen onwijs voorzichtig zijn met een zo besmettelijk virus dat zich heel snel over de wereld verspreidt. Maar daarbij denk ik dat de Fashion Week een heel makkelijke broei- en verspreidingsplek voor zo’n virus kan zijn. Er komen mensen van over de hele wereld op het fashioncircus af. Handjes worden geschud, wangen gekust en tijdens de show zitten de gasten bil aan bil langs de catwalk. Maar niet alleen vóór de schermen is er veel menselijk contact. Ook backstage is er een constante aanraking gaande (dit is niet zo #metoo bedoeld als het klinkt).

Ik zal de germ-overdracht-situatie even voor jullie schetsen. Je zit met een grote groep mensen in een afgesloten, vaak redelijk kleine ruimte. Mensen zijn constant in de weer met elkaar, met je kleren en met je haar en make-up. Je wordt opgemaakt met dezelfde kwasten en lippenstiften als die de make-up artist voor je voorganger gebruikt heeft. Voor je op gaat worden kleren rechtgetrokken, je concealer bijgewerkt en je lippen nog even aangedrukt met een (vieze) vinger.

Het menselijk contact en dus het gemak waarmee een virus over te dragen is, is hier dus enorm aanwezig. Maar ook voor het Corona-virus was ik al bezig met de hygiëne achter de schermen van Fashion Week. Zo weiger ik bijvoorbeeld dat een make-up artist de lippenstift direct op mijn mond aanbrengt, maar altijd met een nieuwe kwast, en probeer ik bij een make-up artist te gaan zitten wiens producten er ‘vertrouwd’ uitzien. Maar behalve dat is er helaas niet zoveel wat je kan doen. Er hoeft maar één vieze kwast of koortslip tussen te zitten en dan kun je gewoon pech hebben.

Het smerigste wat ik ooit heb gezien is dat iemand probeerde een open blaar op de hiel van een meisje te camoufleren, om vervolgens diezelfde kwast onder iemands oog te zetten om haar wallen weg te werken. First of all: wie smeert er in godsnaam make-up op een open wond en ten tweede: hóe onhygiënisch is het om die kwast daarna op iemands gezicht (vlakbij haar ogen) te gebruiken? Zoals je begrijpt heb ik haar voor de rest van de middag gemeden. Ik hoop enorm dat we om het virus heen kunnen slalommen zoals ik dat bij vieze kwasten doe, maar dat zal nog wel een enorme opgave worden. Dus voor nu: was goed je handen, neem altijd een antibacteriële gel mee en teken een leuke smiley op je mondkapje.

XX Kusjes van Lily