“Dat gevoel maakt me een beetje nerveus”

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar bij haar liep het zwanger worden niet zoals ze had gedacht. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt, schrijft ze over hoe haar zwangerschap verloopt. Deze week: krijgt ze een zoon of een dochter?

Het geslacht van de baby. Het is nogal een dingetje tegenwoordig. Op social media zie je de meest extreme feestjes en ‘reveals’ voorbij komen. Vol met blauwe of roze confetti en rookkanonnen, taarten met kleur en veel genodigden met cadeaus en poespas. Laatst zag ik een filmpje van een man die vader werd van een zoon in de plomp springen, zo blij was hij dat zijn kind hetzelfde geslacht als hij kreeg. Ik vraag me dan direct af hoe hij erbij gestaan had als er roze rook uit zijn kanon geknald was. Was hij dan de plomp in gesprongen om vervolgens van ellende niet meer boven te komen? Ik hoor sowieso veel mannen om mij heen zich onbeschaamd uitlaten over het feit dat ze toch echt een zoon verwachten. Nu kun je zelfs in sommige landen het geslacht laten beïnvloeden. Zelf vind ik het niet helemaal ethisch verantwoord (lees: helemaal niet), maar misschien is mijn mening een beetje gekleurd door mijn fertiliteitstraject en vind ik dat iedereen blij moet zijn met een gezonde baby. Met piemel of punani.

De echo waarop wij in eerste instantie het geslacht zouden zien, bij 14 weken, was gecanceld door corona. Dat betekende dat we het bij de eerstvolgende medische echo zouden weten, die van 20 weken. Onderweg naar de echo word ik natuurlijk ook steeds nieuwsgieriger naar het geslacht. Ik droom elke keer dat het een meisje is, maar in de laatste droom was ik daar helemaal niet blij mee. Dat ik dat gevoel kreeg (ook al was het maar een droom), maakt me een beetje nerveus. Mijn vriend mag niet naar de echo, dus hij kijkt mee via FaceTime. We besloten al het medische op die manier samen mee te krijgen, maar het geslacht toch op een briefje te laten schrijven, zodat we samen kunnen zijn als we erachter komen. Bij de echo checken ze veel. De niertjes, de ruggengraat, teentjes, vingers, hartkamers, noem maar op. Alles ziet er goed uit, maar het duurt nog even tot we het briefje kunnen openen en ik word steeds ongeduldiger. Nog even en ik loop om de hoek naar binnen bij mijn vriend z’n werk om te lezen of we een zoon of dochter krijgen.

Aan mijn vriend de eer om het briefje te openen. Ik mag de kleine al dragen en op aarde zetten (al weet ik niet of ik daar zo blij mee moet zijn). Vriendinnen vroegen me of ik het moment en onze reactie wil filmen voor ze, maar daar heb ik geen zin in. Dit is iets voor ons samen, ik wil zelf goed kunnen kijken naar het gezicht van mijn vriend. Hij opent het papiertje en staart er kort naar, hij kijkt me aan en het lijkt alsof ik voor het eerst betraande ogen zie bij hem. ‘’Een jongen’’, hij geeft me het papiertje en ik lees hetzelfde. Wij krijgen een zoon.