De psychologie achter thuisisolatie: wat doet thuis moeten zitten met ons?

Ik heb een gek gevoel in m’n buik. Zo’n kriebel, je weet wel, dat je zenuwachtig bent. Want wat staat ons nu allemaal te wachten de komende tijd, met de coronacrisis?

Als psycholoog vind ik het fascinerend wat er gebeurt, als mens vind ik het best eng. Alleen familie uit de eerste graad mag nu nog bij een uitvaart zijn. Bruiloften worden geannuleerd. De economie koerst af op een recessie. De komende twee maanden zullen er 70 tot 90 procent minder mensen reizen met het vliegtuig. Spanje, Frankrijk, Italië zitten op slot. Ook Amerika volgt. Zijn wij te laconiek in Nederland, gaan we er nog ‘te zacht’ mee om? Ik ben bang van wel, want ik denk dat we allemaal de helft nog niet weten. Dat we eigenlijk nog niet écht de ernst inzien, dat we niet beseffen wat er nu in ziekenhuizen gebeurt. Volgens experts komt er een nog grotere golf van coronapatiënten aan en de vraag is of onze zorg dat aankan.

Wie kan, blijft nu thuis. Dat is gek: lege treinen, lege kantoren, lege restaurants. Die gedwongen thuisisolatie doet veel met ons. Want: het brengt het beste in ons naar boven. Van niets worden we zo sociaal en lief  als van een ramp, oorlog of pandemie. Ik zie het gebeuren in de straat: de een laat boodschappen voor de ander voor de deur staan. Mijn schoonmoeder komt soep brengen zonder binnen te komen. Ik bel lang en veel met vriendinnen: hoe gaat het met hen? En heeft mijn Omi wel genoeg eten in huis? Toch is het niet alleen maar zoet en prima, die thuisisolatie.

Want in quarantaine zitten – al is het in je eigen huis – zorgt na een tijd voor mentale problemen. Uit China weten we wat voor impact dit kan hebben: de meeste mensen waren na een paar weken depressief, verveeld, gestrest en eenzaam. Bijna de helft van de mensen voelde zich daar angstig: en dat is te begrijpen. Je wereld is opeens anders. Sterker nog: als ik nu naar buiten ga, dan voelt het alsof het oorlog is. Niemand durft nog met elkaar te praten, we lopen met een boog om elkaar heen, we durven amper ons huis uit. We vinden alles eng. Er is geen wc-papier meer te krijgen. En ik heb een lege agenda: voorlopig doen we niets behalve thuis zijn. Dat voelt eenzaam.

In de Volkskrant staat: ’Mensen zijn sociale dieren’, zegt Paul van Lange (58), hoogleraar sociale psychologie aan de VU. ‘Menselijk contact is bijna net zo essentieel als water of voedsel. Vooral in tijden van onzekerheid, angst en stress is de interactie met mensen onontbeerlijk.’ Ben ik het volledig mee eens. We kunnen niet zonder anderen, zonder iets te doen hebben op een dag. Ga dus tuinieren, wandelen, pak zonlicht als dat kan en maak er het beste van. En heb gesprekken, al dan niet via de telefoon. Sociaal contact zorgt er namelijk voor dat je brein fit blijft, je prefrontale cortex met name. Hou die actief, anders is de kans groter en groter dat je in een depressie komt.

Ik zit met mijn man en kinderen thuis en eerlijk? Mijn kinderen vinden het heel gezellig dat papa en mama er zoveel zijn nu. We spelen, kruipen en bouwen torens van blokken. Het mooie, onschuldige aan een kind: zij snappen nog helemaal niet wat er nu gebeurt in de wereld. En dat is soms maar goed ook.

Bron: de Volkskrant