“Een perfecte in mezelf gekeerde houding”

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar bij haar liep het zwanger worden niet zoals ze had gedacht. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt, schrijft ze over hoe haar zwangerschap verloopt. Deze week vertelt ze over de bevalcursus.

We hebben ongeveer drie kwartier in de auto gezeten en zijn volgens de mevrouw die onze navigatie inspreekt op de bestemming aangekomen. We staan op een industrieterrein ergens in het midden van het land. Hier moet de bevalcursus zometeen zijn, maar ik zie niets aangegeven staan. ‘We zijn vast helemaal verkeerd, die navigatie heeft het ook altijd fout!’ Er begint een kleine frustratieaanval op te borrelen als ik een stel zie staan waarvan de vrouw een heel bolle buik heeft. Zitten we dan toch goed? We parkeren de auto, stappen uit en ja hoor, daar staat in miniformaat de naam van de vrouw die de cursus geeft. We zitten goed.

Een beetje ongemakkelijk stappen we samen een kleine ruimte in waar een halve kring met stoelen gemaakt is. In het midden staat een tafel met eten erop. Broodjes knakworst, chips, brood met dips en wat rauwkost. In de brochure had gestaan dat het avondeten verzorgd zou worden, maar ik vermoed dat wij na deze cursus zelf nog even wat gaan eten, als ik dit zo zie. Er zijn nog een paar zitplaatsen over en dat zorgt voor keuzestress, want naast welke mensen ga je zitten? We kiezen voor de eerste plek waar we langs komen en zitten daarmee naast een kleine, dunne man. Zijn vrouw of vriendin is ook klein en dun, maar heeft natuurlijk wel een dikke buik. Ze hebben elkaars hand vast en geven ons een knikje als we plaatsnemen.

De cursus begint. Ze geeft veel informatie die mij al bekend was omdat ik een boek lees over bevallen, maar voor mijn vriend is alles nieuw en hij maakt druk aantekeningen in een schriftje. Nadat ze de hele powerpoint doorlopen heeft en een kleine show van een Baby Born door een bekken heeft gegeven, is het tijd voor een oefening. Ze wil onze mindset testen en laat ons allemaal twee minuten in ijsblokjes knijpen om te kijken hoe je daarmee omgaat. Achteraf gaat ze het rijtje af om elke vrouw feedback te geven. ‘Tess, jij had je ogen gesloten en je hield totale focus. Een perfecte, in jezelf gekeerde, houding die je veel zal brengen, straks bij je bevalling.’ Als een klein kind krijg ik een ingehouden trotse glimlach.

In de auto terug naar huis zegt mijn vriend nog tegen me dat hij heel trots is over hoe ik de ijsblokjesopdracht deed en dat hij zeker weet dat ik de bevalling straks hartstikke goed zal doen. Nu weet ik weet zeker dat vrouwen die ooit bevallen zijn en dit lezen nu in een scheur liggen omdat dit vergeleken wordt met een beetje koude handjes. En ik geef ze groot gelijk. Maar toch ben ik blij dat in ieder geval bleek dat ik in de groep de minst grote pieperd was en ben ik weer een extra beetje minder bang voor de bevalling.