Een week na corona 12 dingen die je vast herkent

We zijn een week verder. Niet een week na corona, maar een week nadat we het niet meer weglachten, nadat we ellebooggroeters geen zeikerds meer vinden maar met terugwerkende kracht zieners, visionairs. We hebben het overleefd met elkaar. Tijd om de balans op te maken, oftewel: de eerste week in 12 gedachten.

1.  Wat zijn we liefdevol tegen elkaar
Ineens is iedereen eerlijk. Over het leven, over tegenvallende inkomsten, of het totale wegvallen van inkomsten. Ik zie de gezinnen om me heen bij elkaar zitten op bankjes in de voortuin. Er worden spelletjes gedaan, puzzels van duizend stukjes gelegd op avonden waarop je anders serieel had genetflixt. We koesteren de komma in plaats van maar meteen naar het volgende hoofdstuk te zappen.

2.  Maar hoe lang duurt dat voort?
Een vrouw bijt mij en vriendin L tijdens ons dagelijkse hardlooprondje toe dat we ‘onze kinderen uit elkaar moeten houden’. We kijken achterom. Die kinderen fietsen achter elkaar, dus de gewenste afstand wordt in acht genomen. Bovendien zijn we familie. Ik vind haar woede wat overdreven maar begrijp haar wel, want…

3.  Het is ook verdraaide moeilijk om die afstand te bewaren
Mijn schoonzus heeft het briljante idee bedacht om met z’n allen voor het verzorgingstehuis van mijn schoonvader te gaan zwaaien. We zullen een pausiaanse balkonscène nastreven waarbij hij wuift en kushandjes werpen en wij met een vlag naar hem opkijken en ‘hou vol’ zullen roepen. Ik wil haar, mijn zwager, mijn nichtjes en puberneef knuffelen maar moet me inhouden. Om mijn meisje van zeven weg te houden van de rug en schouders van neef en nichtjes is welhaast onmogelijk. Ik hoor mezelf schreeuwen als een politieagent.

4.  Mijn dochters gebruiken woorden waar ze een week eerder nog nooit van hadden gehoord.
Als ik zeg dat de moeder van klasgenoot T echt een heel coole en belangrijke baan heeft, zegt mijn meisje van zeven: ‘Oh, echt? Heeft zij een eerstelijnsberoep?’

5.  Ik ruim kastjes op en ben blijkbaar niet de enige
Op het nieuws zie ik dat mensen een tochtje naar grofvuil een uitje vinden en dat begrijp ik wel. Opruimen en soort bij soort ordenen, zelfs je vuil, schept orde in je huis en in je hoofd. In een wereld waar we op iets grip hebben, is dat het enige dat je hebt.

6.  Ik denk steeds aan wat ik anders zou hebben gedaan
Je kijkt naar je met gaten geslagen agenda. Anders had je nu gesprint van lunch met die naar etentje met die en morgen had ik gevierd dat de Bijenkorf 150 jaar bestond. Ik had er van tevoren waarschijnlijk tegenop gezien (want maandagavond: oppas regelen, gedoe) en was uiteindelijk als een van de laatsten weggegaan. Het lijkt zo naïef dat we jaren dachten te weten wat we de komende maanden gingen doen en een wonder dat het vaak nog zo geschiedde ook.

7.  Ik denk aan erge dingen
Stel dat mijn schoonvader iets ergs overkomt deze periode. Dan kunnen we zijn hand niet bij hem zijn, niet Mahler voor hem draaien en we zouden zijn afscheid niet zo kunnen inrichten zoals hij wenst. Gaat natuurlijk niet gebeuren, maar ik denk eraan.

8.  Je ontvangt zoveel lieve berichten
We willen weten hoe het met elkaar gaat, elkaar liefde en steun toeblazen via de app, elkaar helpen om niet failliet te gaan. Ik leef mee met de manege want al die kosten, hoe kunnen ze de broek ophouden zonder inkomsten?

9.  Je koestert echt het moment
Leefde ik een week geleden nog altijd in de ‘wat gaan we hierna doen-modus’, nu zit ik volledig in het nu. Als ik met vriendin L kan rennen, pluk ik de minuut. Misschien komt er wel een lockdown, dan mag dat niet meer. We kletsen en koesteren.

10. 6 april is geen einde
Er zijn al zoveel beloftes bijgeteld dat ik echt niet geloof dat het dit keer anders zou zijn. Eerst werden de scholen opengehouden, nu mag mijn oppas niet eens komen. We hebben nu een semi-lockdown, maar ik vond de woorden van onze koning profetisch. Iets met uitdagingen die alleen maar groter worden (lees: lockdown) en nog een toespeling op het feit dat het nog lang niet voorbij is.

11. Ik vraag me af hoe we er straks uitzien
Als kapper, nagelsalon en gym gesloten blijven…

12. Ik ben aan een boek begonnen
Waar ik normaal alleen in de vakantie rust heb om te lezen, ben ik nu begonnen aan ‘Finse dagen’ van Herman Koch. Onthaast ben ik, dat heeft corona wel bereikt.

Sterkte voor jou. Wij proberen in ieder geval voor vermaak te zorgen.

Beeld: Lidian van Megen