Het hotel dat je nooit vergeet

We wilden de vakantie in stijl en met een knal afsluiten. En dat moest ergens tussen Puglia en Bologna gebeuren. We schuimden de kustlijn af op zoek naar het allerleukste ‘beyond your dreams’ hotel en konden toch echt niet om Grand Hotel Rimini heen. Dat betekende weliswaar een wat onhandige autoritverdeling (te weten een kleine zeven uur op dag 1 en slechts anderhalf uur op dag 2), maar wij houden allemaal wel van kilometers vreten dus dat was geen probleem.

En nu zit ik hier. In een enorme balzaalsuite met een balkon dat links uitzicht biedt op de zee, maar rechtdoor op het hek. Het beroemde hek. Het hek waar de kleine Federico Fellini (de beroemde Italiaanse filmregisseur die in Rimini geboren is) door gluurde om een glimp op te vangen van de vermogende mensen die in het vijfsterrenhotel verbleven. Had iemand de kleine Federico toen maar kunnen influisteren dat het allemaal goed kwam. Dat er nu een heel groot filmbord herinnert aan zijn oeuvre. Dat er hier otto e mezza-feesten worden georganiseerd (in herinnering van zijn film 8,5) en dat de wachtmuziek van het hotel die van Amarcord is, de film waarin Fellini teruggaat naar zijn jeugd en waar het hotel in een aantal scènes te zien is.

Uiteindelijk kwam hij hier vaak en had hij zijn eigen suite waar hij verbleef met zijn vrouw, met wie hij zijn hele leven samen is gebleven. Ze stierf vijf maanden na hem. Kom daar maar eens om in Hollywood.

Afijn, dit hotel. Ik zat gisteren op het terras en zag het leven aan me voorbij trekken. Een oudere dame en heer helemaal in de lak en proostend op het leven, een moeder (ziek, vrees ik) met haar beeldige dochtertjes en man die de herinneringen aan elkaar regen en dansten op het podium waar de hotelband speelde en, verdraaid, het was waar, een aantal hoofdpersonen uit mijn Italiaanse roddelblad. Je weet wel, zij die al anderhalf jaar samen waren en voor altijd geluk hadden gevonden. Nou, gisteravond zag het er in ieder geval zo uit. Rimini, wat ga ik je missen.