Het Parijs van Harriet Calo

Harriet Calo was hoofdredacteur van Cosmopolitan, La Vie en Rose en Marie Claire en kwam zowel voor werk als privé jaloersmakend vaak in Parijs. Ik heb vaak arm in arm naast haar over de Boulevard Saint Germain mogen lopen. Dat moment, tussen croissant bij Café de Flore en de show van Chanel in het Grand Palais was voor mij sowieso het heerlijkste kwartier van het jaar. Voor onze Parijs-themaweek klopte ik op de poort van la Calo. Voor tips, memoirs en het broodnodige joie de vivre.

Eigenlijk had jij in Parijs geboren moeten worden. Voel je dat ook zo?
‘Het zou zomaar kunnen dat ik er ben gemaakt. Ik ben heel gelukkig dat ik in Amsterdam woon, als ik maar minstens om de maand in de Thalys kan stappen.’

Herinner je je de eerste keer in Parijs? Hoe was dat?
‘Mijn eerste keer herinner ik me niet want toen was ik nog een baby. De broer van mijn oma bezat een hotel in Parijs, en wij – vader, moeder, zusje en ik – logeerden regelmatig bij Annie, een van zijn liefdes. Ik herinner me haar piepkleine appartement aan de Boulevard Haussmann, en vooral de enorme stofvlokken onder het bed. Ja, de Parijse allure kwam later tot me.’

Je kunt het aantal keer dat je in Parijs was vast niet meer tellen, maar er is vast een bezoek dat je niet snel zal vergeten, vertel eens…
‘Lastig kiezen hoor, de kussen die Karl Lagerfeld in het Grand Palais op m’n wangen blies nadat ik hem namens Marie Claire een modeprijs in de gehandschoende hand drukte? Het voor een fotoshoot samen met Audrey Hepburn en Hubert de Givenchy een jurk voor haar uitkiezen in zijn atelier? (Jaha, zo lang ga ik al mee.) Rudolf Nourejevs oude botten horen kraken toen hij nog eenmaal L’après-midi d’un faune danste in de Opéra Garnier? Onze heerlijke shopping sprees? Weet je nog, m’n liefste May, die keer dat we door een merkwaardig misverstand geen uitnodiging hadden voor het hoogtepunt van fashion week, de show van Chanel, en ik bij wijze van lekker puh een tas van Dior kocht? Ha, dat zou ze leren.’

Ik weet dat je al jaren en jaren in hetzelfde hotel slaapt. Heeft elke Parijs-dag een vastomlijnd schema?
‘Eerst een beetje knoeien met koffie en croissants in bed in Hotel Crystal (in vijf stappen het straatje uit en je bent bij Café de Flore), iets moois aan en dan hop, de straat op. Wandelen is nergens zo’n genot als in Parijs, de ruime trottoirs, de zandstenen gevels waardoor het altijd licht is, zelfs als het regent. Ik heb in Parijs altijd het gevoel dat ik beter tot m’n recht kom. Bovendien doet de luchtverontreiniging iets leuks met m’n haar. Dat zit daar altijd beter. Een vastomlijnd Parijs-schema is er niet, maar wel trek ik een paar uur uit voor Le Bon Marché. Dit stylish warenhuis is heaven on earth. Alle mooie merken overzichtelijk bijeen, niet te groot, goed licht, en ik geloof geen muziek. Lunchen doe ik afhankelijk van in welk arrondissement ik ben, in welk seizoen en zeker ook in welk gezelschap. Een paar favorieten op de rechteroever zijn de terrassen in het lieve parkje Palais Royal, Marly onder de bogen van het Louvre, recht tegenover de piramide dus een doorlopende voorstelling, of Loulou aan de achterkant van het Musée des Arts Décoratifs. Ik merk dat ik vooral restaurants kies die een prettig terras hebben. Dat zal het Covid-effect wel zijn. Op de linkeroever maak je natuurlijk ook mooie lunchherinneringen. Het terras van La Société dat om de hoek is van café Les Deux Magots, net zo’n classic als Flore, het terras aan de voet van de Saint-Sulpice-kerk, of gewoon een salade op het terras van zo maar een uitnodigende brasserie. Anything goes. Na de lunch even een klein dutje en dan dwaal ik graag door de kamers van een klein museum of nog liever: een tot museum geworden atelier d’artiste. Kan ik echt aanbevelen, want niet alleen is de menselijke maat aantrekkelijk, voor die wat minder bekende deuren staan geen rijen. Het huis van Gustave Moreau is zo’n prachtig huis, is van drempel tot zolder gevuld met zijn tekeningen en over the top-schilderijen of het voormalig huis/atelier van Eugène Delacroix, op het mooiste pleintje van Parijs Place Furstenberg. Nog zo’n lief museum is het Musée de la Vie Romantique, waar de Nederlandse schilder Arie Scheffer woonde en werkte. Dat ligt in het negende arrondissement, dat is jong en hip en leuk en je slentert zo door naar de Butte de Montmartre. Zo vullen zich de zoete Parijse dagen. De avonden zijn voor onze Parijse vrienden, en meestal dineren we dan thuis, in het zevende.’

Als tijd, gezelschap alles vrijelijk ingevuld kan worden en zelfs doden zouden kunnen herrijzen, met wie en hoe zou je je dag in Parijs invullen?
‘Met de levenden graag, met mijn Milan, gewoon een beetje rondslenteren, een grand crème op een willekeurig hoekterrasje, een mooie kasjmier trui kopen in Rue du Bac bij Eric Bompard, misschien even een sandwich bij Le Palette en daarna een rondje galeries daar in de rue de Seine. Nou vooruit: één dode dan, even rondneuzen in de winkel van Sonia Rykiel op Saint Germain. Samen met jou, maMay.’

Welk boek, film of artiest brengt je terug in Parijs?
‘Voornamen volstaan om – al is het maar heel even – Parijs te dromen: Yves, Karl, Christian, en ook Zizi, Josephine, Carine, Juliette, Sonia… Ken je de Netflix-serie Dix Pour Cent, over een film- en theateragent, met in iedere aflevering een beroemde Franse acteur of actrice die zichzelf speelt? Ah, dat is zo’n geestige serie en je bent in een verrukkelijk Parijs. En het wordt weer eens tijd om Intouchables te kijken. Omar Sy, meer zeg ik niet.’

Hoe haal je op dagen als deze waarin we niet naar Parijs kunnen het Franse gevoel naar Amsterdam?
‘Likje Rouge Noir op de nagels, vleugje 24 Rue Faubourg tussen de borsten, en nu we het daar toch over hebben: niets zo Parijs als sans brassière gaan, oftewel je behaatje thuis laten. Zo simpel kan het zijn.’

Ben je team metro, taxi, fiets of de ouderwetse benenwagen?
‘Lopen, altijd lopen, en als de bestemming te ver is, dan de taxi. En geloof je me als ik je vertel dat ik ook wel eens met de bus ga?’

Wat kunnen wij leren van de Parijzenaars?
‘De presentatie! Van alles en vooral van zichzelf. Parijzenaars presenteren íedere dag hun nonchalant ogende maar ondertussen knapste zelve aan de wereld. En dan nog zoiets: het maakt niet uit waar je in Parijs luncht of koffie drinkt, je moet echt je best doen om iets vies gepresenteerd te krijgen. Hier in Nederland is daar niks aan, iets vies voorgeschoteld krijgen. ERG.’

En wat kunnen zij van ons leren?
‘Ik wilde zeggen een beetje aardig doen, maar uh, nou, laat ik het zo zeggen: een beetje lachen en keten doet geen pijn.’

Ben je een linker- of een rechteroevervrouw?
‘Linker!’

Wat zijn Parijse vrouwen aan wie je je graag laaft?
‘Eerder genoemde Loulou de la Falaise, socialite, muze van zowel Yves als Karl, prettig doorgeslagen en ook nog dochter van een markies. Helaas niet ouder dan drieënzestig geworden. Ik hou van vrouwen die hun own man zijn, vrij en lichtvoetig, stoer en elegant. So there.

Een kleine knipoog naar Mijn Amsterdam in de PS Bijlage van het Parool.

Mooiste plein van Parijs:
Place Furstenberg noemde ik al, dus als tweede het voorname stadsplein Place du Palais Bourbon, al was het maar omdat daar ooit Vogue Paris werd gemaakt.’

Ooit eens un tasse de thé drinken met… in Parijs:
‘Als ik het wil, heb ik het al gedaan, of ben ik nu erg arrogant?’

Met pek en veren Parijs uit:
‘Gek, maar ik kan het gewoon niet bedenken.’

Favoriete restaurant:
‘In de winter ben ik best fan van de zuurkool van Brasserie Lipp, ’s zomers wat zalm bij Minipalais, in een verkoelend briesje op de balustrade van het Grand Palais. Ai, het mag niet, maar de foie gras bij Angelina of bij Café de l’Esplanade.’

Nooit meer doen in Parijs:
‘Badpakken passen in Galeries Lafayette. Überhaupt Galeries Lafayette. Veel te druk en chaotisch.’

Standaard mee als souvenir:
‘Een potlood van Astier de Villatte, een piepkleine boutique met beeldschone cadeaus in de rue Saint-Honoré, vlak bij het Palais Royal. En voor als het volle maan is en ik toch wil slapen een buisje Donormil, gewoon te koop bij iedere pharmacie. Sowieso hoera voor de Franse pharmacie.’

Verplichte kost als je in Parijs bent:
‘Lopen en kijken en ruiken en luisteren en voelen.’

Dit mis ik als ik er niet ben:
‘De geur, de allure, de nuffigheid, het enorme aanbod schoonheid en de inspiratie.’

Als corona weer tot het verleden behoort, wanneer en met wie ga je naar Parijs en wat ga je doen?
‘Meteen, met m’n Milan. IK WIL NU.’