Hey, het is oké om je in deze tijd wel/niet/wel/niet goed te voelen

Tijdens FaceTime-gesprekken met vrienden kom ik eigenlijk steeds weer tot dezelfde conclusie. Enerzijds voel ik dankbaarheid. Dankbaar dat ik nog een baan heb. Dankbaar dat ik geen familie heb die in het ziekenhuis aan de beademingsapparaten ligt. Dankbaar dat de begrafenis van mijn oma een week vóór die bewuste persconferentie kwam die alles veranderde. Dankbaar met een goed huis met een grote tuin. Dat ik een lieve partner heb. Nog geen kinderen.

Maar dan vliegen er weer paar dagen voorbij en word ik sad, grumpy en gefrustreerd omdat ik mijn ‘oude’ leven mis. Omdat mijn verjaardag nu ‘stom’ wordt. Omdat die Chillen-Op-de-Antillen-vakantie gecanceld is. Maar dan… slaat het leven als een boemerang weer terug in mijn gezicht. Als ik lees dat vrouwen die nu een abortus willen plegen daar geen mogelijkheid toe hebben. Ook niet als ze verkracht zijn.  Kinderen die thuis mishandeld worden die nu 24/7 in dat huis opgesloten zitten en niet meer kunnen vluchten naar school. Huilende ondernemers die de wanhoop nabij zijn. Opaatjes en omaatjes die over de telefoon afscheid van elkaar moeten nemen…

En dan keer ik meteen weer terug naar de dankbaarheidsmodus. En voel ik me dus ineens een beetje schuldig over mijn ‘miniproblemen’ in vergelijking met de problemen van mensen die het veel erger hebben. Wat ook weer stom is, want ook jij mag recht hebben op je miniproblemen. Maar je snapt m’n punt. Het is best ingewikkeld als dat proces om de paar dagen heen en weer hopt in je kop. Anyway: iedere keer als ik me mweh voel, zet ik een bepaald nummer op. Van m’n girl Bibi Espina & Ginger.

Voel jij je ook weleens mweh deze dagen? Luister dan dit nummer. Het helpt. Echt.

Ja, het komt goed… Ja, het komt goed… Ja, het komt goed…

Alles komt goed… Alles komt goed…. Alles komt goed…