Ik ben een beetje Netflix-moe

Heb ik The Spy net af, wat serieus een dikke vette aanrader is, moet ik alweer de true crime docu kijken over het leven van Cyntoia. Of anders toch zeker wel Kalifat met maar acht afleveringen van drie kwartier doe je dat bij wijze van spreken tussendoor. Terwijl ik net klaar was met het nieuwe seizoen van La Casa de Papel. Send help, alsjeblieft.

Ik denk dat ik misschien wel Netflix-moe ben. Het is zelfs zo erg dat ik mijn vriend aanspoor om ’s avonds Star Wars te kijken op de iPad (want dat is de enige film die ik weiger te kijken) zodat ik in stilte een boek kan lezen. Een boek van papier, met bladzijden waar ik ezelsoren in kan vouwen (ik ben zo’n persoon, ja) en een lekkere omslag waar ik van alles van mag vinden. Boeken maken me gelukkig.

Mijn grote Netflix-probleem is denk ik toch wel de suggesties die ik krijg, want Wieke lepelt elke dag wel weer iets lekkers uit Netflix om te moeten zien. Vervolgens gaan mijn Amayzine-collega’s dit ook nog eens daadwerkelijk kijken, waardoor ik het nog een keer om de oren krijg. Dubbelop. Ik ben best goed met sociale druk, maar dubbele sociale pressure is weer wat anders om mee te dealen.

Het leven van mijn beste vriendin is bijvoorbeeld heel erg simpel, die zegt gewoon: ‘Kali-watte?’ en gaat vervolgens een boek lezen waar ze iets van opsteekt of Baby TV kijken met haar jongste zoon. Een genot lijkt me dat, gewoon even wegsukkelen met Baby TV op de achtergrond. Ook al zeggen ze over Kalifat dan wel weer dat het een diepgaande serie is, waardoor je het dan eigenlijk wel weer gezien moet hebben.

Het is ook niet zo dat ik een Netflix-watje ben, hoor. Ik heb alles wat je ‘gezien moet hebben’ wel een keer gezien bij de grotere aanbieders. La Casa de Papel, alle seizoenen af. Game of Thrones, uitgespeeld. The Handmaid’s Tale, klaar. Vis a Vis, dito. Grace and Frankie, geef me een nieuw seizoen. Sex Education, gimme more Otis en Maeve. Ik zou mezelf geen watterige streaming-score geven, als ik mezelf mocht beoordelen. Maar dat mag ik vast niet. Het is zelfs zo erg dat ik mezelf een native speaker Spaans waan door alle Spaanse hoogstandjes. Dan heb je het flink te pakken.

Eerlijk gezegd had ik me een betere tijd kunnen wensen om vermoeid te raken van het moeten bingen. Het is best een beetje onhandig dat dit je gebeurt als je zoveel mogelijk thuis moet blijven. Daarom heb ik een truc, ik ga mezelf verbieden Netflix te kijken. Dat zou toch ongeveer hetzelfde moeten werken als niet aan een roze olifant denken, waardoor ik nu alleen nog maar roze Dombootjes voor me zie. In de hoop dat dit verbod gaat zorgen voor Netflix-zin. Jaaa, zo zie je maar: ik en mijn luxeproblemen zijn niet voor één gat te vangen.