‘Ik heb het gevoel dat ik een vrije val maak’

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar bij haar liep het zwanger worden niet zoals ze had gedacht. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt, schrijft ze over hoe haar zwangerschap verloopt. Deze week vertelt ze over de paniek die ze voelde door bloedverlies.

Ik ren de gang door op mijn werk en steek snel mijn haar naar achteren voor ik me over de pot buig. Alles wat ik vandaag gegeten heb zie ik voorbij komen. De stank maakt dat ik nog een keer moet. Er komt een glimlach op mijn gezicht tussen het spugen door. Ik ben misselijk, ik ben zó misselijk maar ik kan er geen moment van balen. Ik ben echt zwanger en mijn lijf doet mee. Mijn tepels doen zeer, ik ben moe en ik eet het liefst aan één stuk door. Gisteren heb ik een pot  (oké, potje) sambal oelek leeg gelepeld omdat ik zo snakte naar iets pittigs. Ik las ergens dat je dan een jongetje krijgt…

Het is week acht in mijn zwangerschap en ook al wijst alles er dus op dat ik zwanger ben, soms blijf ik bang dat het mis gaat. Mijn vriend heeft een mannentripje en is naar een voetbalwedstrijd in Florence als ik thuis op de bank opeens een beetje kramp krijg en het idee heb dat ik doorlek. De afgelopen dagen had ik met afvegen soms wat druppels lichtrood bloed, maar als ik nu op de wc zit lijkt het bloed er wel uit te stromen. Ik wil niet meteen in paniek raken, ik heb van anderen begrepen dat het erbij kan horen maar ik kan er niets aan doen, de tranen stromen over mijn wangen en in mijn maag heb ik het gevoel dat ik een vrije val maak.

Ik bel de verloskundige. ‘Hi met Nora!’ ‘Hi Nora, met Tess Hoens, ik ben acht weken zwanger en anderhalve week geleden was ik bij jullie voor een echo en toen was er een hartje te zien maar ik verlies nu bloed. Wat moet ik doen?’ Ze stelt wat standaard vragen over mijn verdere gesteldheid en vraagt hoeveel bloed het is. ‘Oe, oké. Ja, het komt weleens voor dat er niets aan de hand is maar dat durf ik je niet te beloven. We kunnen nu eigenlijk niets doen. Als het gauw stopt moeten we er vanuit gaan dat alles goed is, maar als het bloeden doorzet… Ja, dan het andere.’ Noraaaa, kom op. Ik wilde je horen zeggen dat het heel normaal is, dat het helemaal toppie is. Dat er geen mogelijkheid bestaat dat de zwangerschap weer misgaat. Ik pak een kruik en een reep chocola en zet een serie aan. Ik probeer mezelf te troosten en mijn gedachten te verzetten. Aan mijn vriend vertel ik wel wat de stand van zaken is, maar ik laat niet meteen merken hoe erg ik ervan uitga dat het mis is.

Een paar uur later is het bloeden gestopt. Is dat snel genoeg?

Ja, dat was het. Bij de volgende echo zien we onze kleine baby volop bewegen. De beentjes schieten de lucht in. Ik neem me voor nu echt vertrouwen te houden.