Ik keek de bont-documentaire van Famke Louise en dit is wat ik dacht

Om eerlijk te zijn: ik keek hier tegenop – big time. Want je wéét dat je plaatjes gaat zien waar je niet vrolijk van wordt. En toch moest ik het doen van mezelf, die docu kijken. In Bont Girl gaat Famke Louise samen met de dierenactivisten Jenny en Thomas naar de binnenlanden van China waar bont ‘gekweekt’ en ‘geoogst’ wordt. Het is geen ongevaarlijke reis. Ze gaan undercover en bezoeken inheemse bontfokkers om met eigen ogen te zien hoe de bontindustrie te werk gaat.

Kijk, ik vind dat je ‘m moet zien. Maar ik kan me ook voorstellen dat niet iedereen het trekt. In dat geval kun je dit ook lezen. Ben je toch een beetje bij.

Belangrijk om te weten:

• De grootste groep bontdragers zijn de millennials (tussen de 18-30 jaar).
• Deze groep consumenten koopt voornamelijk bont dat verwerkt is tot bontkraag of accessoire.
• In 2018 werden er 50 miljóen nertsen, vosjes en wasbeerhonden in China gedood voor hun vacht. Slik.

Het verhaal achter de docu:
“In m’n jacka met bontkraag, rijdend naar de fashionweek, vroom vroom.” Het zijn precies die lyrics die ervoor zorgen dat Famke door de Bont voor Dieren in 2018 wordt uitgeroepen tot Dom Bontje van het jaar. Bont voor Dieren is een stichting die zich inzet vóór de dieren en tégen bont. Wat je het beste kunt doen om een Dom Bontje bewuster te maken? Haar op de feiten drukken. En dus werd Famke benaderd om voor Videoland een documentaire te maken over de bontindustrie.

Enne, die opdracht was nog best wel pittig
Ik heb respect voor Famke dat ze die missie überhaupt heeft aangedurfd want eerlijk: ik ga al kotsen bij het idee. Famke reist af naar China met als smoes dat ze een kledinglijn gaat starten waarin bont verwerkt wordt. In China zijn er in warenhuizen hele fur areas waar honderden bontjassen, sjaals en sleutelhangers gepresenteerd liggen als fast fashion. Het. Is. Walgelijk.

Als je deze docu hebt gezien ga je echt anders naar bont kijken
Waarschijnlijk wist je het allang. Deed je het zelf niet eens. Maar na het zien van deze documentaire ga je ook anders kijken naar onwetenden die nog wél bont dragen.  In het ergste shot zie je hoe een wasbeermond (net gedood, zelfs nog warm), ondersteboven gevild wordt terwijl de spieren in zijn armen nog natrillen. Ja, dat is heavy. En ook de realiteit. En daarom is het goed dat dit wordt gefilmd (het daadwerkelijk doodmaken van dieren wordt niet echt getoond).

Gelukkig zijn er ook Chinezen die de dieren proberen te redden…
Chinese boeddhisten zijn al jaren vegetariër. Volgens hen hebben alle levende wezens een ziel. Niet alleen mensen, maar ook dieren. En dus worden er regelmatig nertsen, vosjes en wasbeerhonden met speciale missies gejat en bevrijd, om uit de klauwen te ontsnappen van die vreselijke fokkers. Die beestjes worden weer naar opvangcentra gebracht.

Wat je in de docu ziet is eigenlijk gewoon een wisselwerking tussen vraag en aanbod

Als er geen vraag naar bont zou zijn, zouden dit soort sicke fokkerijen en de bontindustrie verleden tijd zijn. “De Chinese fokkers zijn praktisch. Ze doen het niet omdat ze het leuk vinden, ze doen het omdat ze eraan verdienen. Als mensen geen bont meer kopen, moeten ze een andere inkomstenbron zoeken,” aldus dierenactivist Jenny.

Tot slot: moet je bang zijn voor deze docu?
Ik ben een enorme dierenvriend en gigantisch emotionele schijterd als het aankomt op dit soort filmpjes maar ik trok het (side note: ik heb bepaalde stukken  zonder geluid gekeken). Het is allemaal niet eens zo heel gruwelijk gefilmd, Videoland heeft – thank god – rekening gehouden met onze maagjes. Je ziet vooral door de ogen van Famke hoe zij het ervaren heeft

.

Nieuwsgierig geworden? De docu duurt 48 minuten en je checkt ‘m hier. Enne, nogmaals: voor Bont voor Dieren, Jenny en Thomas die zich al jaren inzetten en Famke die haar invloed en volgers heeft benut om deze verschrikkelijke industrie te ontmaskeren: een Dik Vet Applaus voor jullie.