Ja: dit is een ode aan Mark Rutte

Lieve Mark. Ik had nooit gedacht dat we op dit punt zouden belanden, jij en ik. Ik weet nog goed toen je werd verkozen als premier. Man man, 2010 alweer. Ik vond je in het begin ietwat – sorry, op dit punt wordt het allemaal heel eerlijk ineens – knullig overkomen. De scheiding. Het brilletje. De manier van spreken. Ja, ik weet niet. Charismatisch was anders, vond ik.

Maar nu, Mark. We zijn tien jaar verder. En ik moet bekennen: je hebt sterk leiderschap getoond. Je hebt meerdere crises overwonnen. Jouw beste speech vond ik die in tijden van MH17. Hoe jij ons Nederlanders toen toesprak, het werd zelfs internationaal niet onopgemerkt. 

Je staat nu aan het begin van een nieuwe crisis. Konden we maar zeggen het einde, maar jij en ik weten allebei dat dit slechts het begin is. Waar je rug eerder rechter dan recht stond, bespeurde ik gisteren toch een kleine kromming. Je zucht was alleszeggend. Dit is het zwaarste wat jij 17 miljoen mensen live op televisie ooit hebt moeten vertellen. Wat moet je aan staan de hele dag. Wat moet je slecht slapen. 

Ik zie een premier in een crisismoment. Een premier die zich heel bewust is van het feit dat hij moet blijven communiceren. Hoop moet blijven geven, maar geen valse hoop. Transparant moet blijven over informatie, maar geen angst kweken. Potverdomme, ga er maar eens aan staan. ‘Deze coronacrisis is een van de grootste, meest ingrijpende en bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken,’ zei je gisteren. ‘Hoe groot en hoe bedreigend, dat zullen we alleen achteraf met z’n allen weten.’ 

We hoorden je voor het eerst praten over de eigen stress die je de afgelopen dagen voelde. En toen gebeurde het. Je veranderde van premier in mens. De zucht. ‘Ik wil zielsgraag zeggen dat er weer meer kan, maar tegelijkertijd is dat heel eng en gevaarlijk als je weet hoe cijfers zich ontwikkelen.’ Jij kan het weten, Mark. Zelfs de meest nare informatie, niets wordt jouw hersens bespaard. 

Je liet voor het eerst je eigen kwetsbaarheid zien. De spagaat waarin jij en je collega’s al weken zitten. Jullie gunnen ons allen de vrijheid van het oude leven zo erg, maar durven het gewoon nog niet aan. Niet ten koste van de gezondheid van anderen. En terecht. ‘Voorzichtigheid nu is beter dan spijt achteraf.’ De blik in je ogen was anders. De zinnen rolden er anders uit. Je politieke masker ging even af en voor het eerst zag ik een oprecht bezorgde man en dat sierde je. 

Dus vandaar deze woorden voor jou. Ik wil niet alleen klappen voor de helden in de zorg, ik wil ook klappen voor de held die ons door deze crisis heen rockt. Ik wil klappen voor Rutte. De man van wie ik in eerste instantie geen fan was, maar hij heeft me van hem leren houden.