Je fascinatie voor true crime is héél normaal

Best wel blij was ik dat de true crime-docu’s steeds populairder werden. Waarschijnlijk begon het een beetje met Making A Murderer (die ik zelf dan weer een beetje langzaam en saai vond), en vanaf toen was het los hoor. Maddie McCann kreeg een serie op Netflix over haar verdwijning, JonBenét Ramsey, Aaron Hernandez en ga zo maar door… Mijn true crime-hart gaat er wel sneller van kloppen. Maar tot niet zo heel lang geleden hield ik deze ‘hobby’ (bij een gebrek aan een beter woord) maar voor me, want het leek me dat het meestal niet zo soepel werd opgepakt als ik zei dat ik van misdaden hield. Of nou ja, van het kijken naar misdaden. Of podcasts luisteren die gaan over verdwenen personen. Vermoorde personen. Dat aankondigen leek me doorgaans niet een heel relaxte binnenkomer. Maaarrr die tijd is dus hartstikke voorbij, want een fascinatie hebben voor true crime is volledig normaal. Hatsikidee.

Als we voormalig psycholoog Michael Mantell mogen geloven dan (en dat doen we), die werkzaam was bij de San Diego Police Department. Hij zegt dat het heel gewoon is om een fascinatie te hebben voor het goede versus het slechte in een mens. En die fascinatie schijnt al vroeg te beginnen. Op zich best wel logisch: vroeger wilde je ook al het liefste dat wat niet mocht. Omdat wat niet mag spannend is, de regels overtreden. Dus in die zin is dat ook nog steeds de fascinatie die we nu hebben. Niet dat we nu regels moeten overtreden, maar wel dat het ons intrigeert. En blijkbaar zit het ook in ons om de psyche van bijvoorbeeld een moordenaar te willen begrijpen. Omdat we zelf daar niet toe in staat zouden zijn (mag ik hopen), willen we graag weten wat iemand triggert en waarom iemand dat wél zou kunnen doen. Makes sense, tot nu toe.

Een andere reden is dat we misdaden ook wel eens zien als een ‘trainwreck’ en veel van ons maken zich daar ook schuldig aan, denk ik. Als er een auto-ongeluk is gebeurd op de snelweg kun je vaak niet wegkijken. Zo zit dat dus ook met je verdiepen in de gruwelijkste misdaden. Niks aan het handje dus. We zijn allemaal volstrekt normaal. Michael Mantell voegt trouwens wel even toe dat als iemand nergens anders meer over praat, posters ervan heeft hangen én alle krantenknipsels bewaart, er dan misschien wel iets loos is. Maar daar zijn wij true crime-kijkers dan ook weer goed op voorbereid, want door al deze series en podcasts af te gaan zijn we heel goed voorbereid wanneer er ons iets overkomt. Hebben we met z’n allen die signalen alláng door. Het kan nog eens je leven redden, die true crime-verslaving.

Dusse, ik weet het niet hoor, maar ik ga het niet meer onder stoelen of banken steken. Misschien knal ik het wel in m’n Instagram-bio. ‘True crime addict’. Kan makkelijk, toch? Het is gewoon hartstikke normaal.