Je zou prinses Beatrice maar zijn
Ik kan het niet helpen dat ik deze week steeds even aan prinses Beatrice denk. Haar week moest het worden. Haar dag, haar week, haar jaar. Ze zou trouwen met haar, het moet gezegd, knappe verloofde Edoardo Mozzi. Hij is van oorsprong van Italiaanse adel. Saillant detail is dat deze Edoardo een zoon heeft van vier. De twee zijn twee jaar samen.
In mei zou de dag zijn, maar daar stak COVID een stokje voor. Afgelopen zaterdag werd het huwelijk alsnog voltrokken. Nog steeds veel kleiner dan de bedoeling was, maar waarschijnlijk ligt de oorsprong daarvan meer bij haar vader dan bij de pandemie.
Ze zag er beeldschoon uit en haar hele look was een groot, jubelend eerbetoon aan haar grootmoeder. Ze droeg een jurk uit 1961 van haar oma, ze droeg dé diadeem die Elizabeth ook droeg tijdens haar huwelijk (en waarvan gefluisterd wordt dat Meghan hem ook wilde dragen, maar dat het niet mocht en dat dit Meghan furieus stemde) en ach, ze zag er gewoon geweldig uit.
Die steun van haar grootmoeder kon ze wel gebruiken, want gemakkelijk moet het niet geweest zijn. Ik vraag me dan af hoe de ouders van Edoardo de aanstaande schoonvader van hun zoon (Edward dus) tegemoet treden. Hoe moet het voelen als je vader je wel weg mag geven, maar niet genoemd wordt in het perscommuniqué en ook ‘schittert in afwezigheid’ op de officiële foto’s.
Als je dan alles wat troebel is denkt te hebben weggepoetst van je mooie dag, duikt er in de media een anonieme getuige op die zegt dat Ghislaine Maxwell jouw vader ‘randy Andy’ noemt, die in huize Epstein bekend staat om zijn perverse liefhebberijtjes die ook nog eens allemaal op camera zouden blijken te staan.
Het zullen ongetwijfeld niet de wittebroodsweken zijn waar ze als jong meisje van had gedroomd.
