Ken je die van Adeline die Timberlands wilde bestellen?

Ik wilde Timberlands, de Londen Square 6 Inch Boots. Het feit dat ik deze omschrijving uit mijn hoofd ken is geen goed teken. In het bruin, leuke donkere bijna zwarte zool en hup, het bos in met hond en vriend. Misschien een te grote gebreide trui in camel erbij, een vale jeans, herfstbladeren en een mok chocolademelk, ik zag het plaatje helemaal voor me.

Dus toen Kiki haar halve inboedel verkocht in een online sale en ik ineens een paar Timberlands in mijn maat zag, appte ik haar plat. ‘VERKOOP ZE NIET AAN IEMAND ANDERS’. Sorry nog als jij die ander was. Ik wilde ze, want die boswandeling moest er komen. Kiki zou Kiki niet zijn als ze de schoenen vervolgens twee weken lang vergat mee te nemen naar de redactie. En ik maar trappelen en afwachten. Ik appte haar wekkers, reminders, dreigde dat ik haar naar huis zou sturen en daar waren ze… Ik schopte mijn laarzen meteen uit, stak mijn voet in de Timberland en kromp ineen. Of nou ja, mijn teen kromp ineen, want: te klein. Kak.

Missie Timberland was in volle gang en ik zette Lotte op het project, binnen een uur had ik tien links naar de Timberland-site met kanshebbers. Ik viel voor de TB 0A2963203 met zool in jaren ’90-stijl en alpineveters. Klonk gewoon allemaal nog meer boswandeling dan ik hoopte. In een review zag ik dat ze groot vielen, dus dat moest een 39 worden. Ik onderdrukte mijn neiging om op ‘express delivery’ te klikken en wachtte in vrede op mijn vlamnieuwe paar. Twee dagen later stonden ze daar, ik rukte de doos open en stak mijn voet in de boots… Huh? Te klein (!), mevrouw van de review die zegt dat ze groter vallen. Dat ís dus helemaal niet zo.

Omdat ik geen opgever ben belde ik meteen met de klantenservice. Terugsturen was geen probleem en ik moest gewoon even een nieuw paar bestellen in mijn juiste maat. Ik zag nog één paar beschikbaar, in het bruin, mijn god: we waren voorbestemd. Ik plempte ‘m in mijn mandje zonder me ook maar twee keer te bedenken, onderdrukte wederom de neiging om ze met express delivery op de volgende dag af te leveren (want ik probeer zuiniger te leven) en wachtte… Dit keer wel ietsjes minder in vrede, als ik eerlijk ben.

Mijn vriend van UPS stond vandaag weer keurig op de stoep. Na zoveel teleurstelling dronk ik er eerst even een kopje koffie over voor ik ze in mijn armen zou sluiten. Ik opende in alle rust de doos, tilde ze op, deed ze aan, keek nog een keer en ineens zag ik het. Het was de verkeerde (!) kleur bruin. Heb ik dus in al mijn haast bruine Timberlands met een glitterflap besteld en een andere kleur zool. En een glitterflap, mensen.

En nu durf ik geen nieuwe meer te bestellen. Allereerst omdat ik bang ben dat de man van UPS dit keer om koffie gaat vragen, zo vaak komt hij bij me over de vloer, we zitten op voornaam-base. Ten tweede omdat ik verwacht dat mijn PayPal me gaat blokkeren bij weer hetzelfde bedrag naar weer dezelfde partij. En ten derde omdat het ene paar dat ik wil in die ene kleur bruin er dus niet meer in maat 40 is.

Kiki rolt inmiddels over de grond van het lachen. Om het debacle compleet te maken draait ze nu Timbaland en zingt: ‘I ain’t got no money, I ain’t got Timberlands on my feet.’

Touché.

Update: ze zijn weer beschikbaar en besteld. Zou het dan toch een hapilly ever after worden?

Beeld: Instagram Timberland