Kijken, kijken, niet liken

Ik ben nogal slordig met mijn telefoon. Sowieso volg ik duuzenden mensen en bovendien sta ik in de avonduren en in de weekenden vaak mijn telefoon af aan minderjarige meisjes die ook nog eens mijn dochters blijken te zijn. Dus er ontgaat mij wel eens een bericht. Gelukkig weten de mensen die mij lief zijn dat en vatten ze het niet persoonlijk op als ik hun verjaardag ben vergeten terwijl dat wel uitbundig op Instagram te zien was.

Er zijn mensen die al hun likes nalopen. Heeft die en die wel een hartje gegeven onder die leuke post? Ik behoor niet tot die club, maar heel soms valt mij zoiets wel op. Dan kijk ik even hoeveel mensen mijn Stories hebben bekeken en zie ik de lijst met namen. Net als ik denk: goh, wat leuk dat die en die het ook heeft bekeken, bedenk ik ineens dat die persoon nooit een reactie achterlaat bij een berichtje. En voor je het weet (oh, wat was de wereld leuker en overzichtelijker vóór social media) ga je toch kijken of die persoon wel eens een bericht heeft geliket.

Ik wuif het weg met een gevalletje ‘toeval’ en bedenk dat die persoon gewoon geen type is dat scheutig is met hartjes en comments. Tot je ineens bij een wederzijdse bekende van jullie wel ‘whoop whoopjes’, dansende poppetjes ziet en uitbundig commentaar. En dan steekt het ineens toch. Een beetje. Ik voelde me behoorlijk kinderachtig (mens, je bent bijna vijftig, maak je je nou werkelijk druk om een like links en een hartje rechts? Get a life.) toen een vakvriendin zei dat ze het zo irritant vond dat iemand die voor haar werkte nooit haar berichten likete. Ze vond het passief agressief gedrag waarmee iemand aan wilde geven dat ze ‘liever op een ander feestje’ was dan elke dag bij haar aan het bureau.

Het is natuurlijk allemaal niet van levensbelang, maar ik zou tegen iedereen willen zeggen: als je op een anders account komt kijken, geef dan even een like. Het is gratis joh, doe ‘es leuk.