Even afgeven op The Holidate
Oooh, ik heb dit weekend toch weer zó weinig uitgevoerd. En dan vooral zondag trouwens, want het heeft letterlijk alleen maar geregend hier in Amsterdam. Maar geen probleem: we hebben gewoon UberEATS en Netflix, dus eigenlijk hoeven we helemaal de deur niet uit. Of nou ja, dat houd ik mezelf op dat soort dagen maar voor.
En het was weer een zondag van hoog niveau, hoor. Na een flink aantal (ben de tel kwijtgeraakt) afleveringen van Jane The Virgin was ik toe aan iets nieuws. Maar niet iets waarbij ik m’n hersenen moest gebruiken want dat stond vandaag niet op de planning. Toen werd het dus The Holidate en mijn god, deze is echt ideaal om te hatewatchen. Het is echt wel een leuke film, maar tegelijkertijd zó irritant, overdreven en vol clichés. Eigenlijk moet ik ‘m afzetten, maar dat wil ik ook weer niet want ik vermaak me wel. Met het haten op de film, ja. Zo’n situatie was het.
Om te beginnen bij Emma Roberts, die Sloane speelt. Tsja, sorry, maar ik vind haar dus zó vervelend. En het zal vast ook wel aan het script liggen maar mi gado, zij was echt een wandelend cliché. Typetje verbitterd meisje omdat ze is gedumpt door haar lover. En niet eens iemand waarmee ze echt heel lang ging of dat het een betekenisvolle relatie was, maar alsnog is het genoeg geweest om haar de meest zure achttienjarige ooit te maken. Oh nee, sorry, ze speelt een dertigjarige in de film. Hallo, waar ging dit verkeerd in de casting? Ik weiger te geloven dat Emma Roberts oprecht door kan gaan voor iemand van die leeftijd of dat iemand van die leeftijd zo verbitterd en zuur wordt na een ‘relatie’ van drie maanden. Oké, die Luc is een zak, maar áls we hem eindelijk in beeld zien snapt niemand toch waarom ze überhaupt zo gek op hem was?
En dan dat taalgebruik. Zo overdreven grof praten, zeker tijdens haar ‘speech’ aan het einde, het is zo misplaatst. Je merkt aan alles dat dit niet is hoe zij normaal gesproken praat, het komt er namelijk zó geforceerd uit. En dan wordt het een beetje grof praten voor de humoristische waarde en ja… Die was er voor mij niet echt.
Maar dan Jackson. Hem vind ik dus oprecht wel leuk. De chemie tussen hen mist wat mij betreft wel volledig. Tijdens hun eerste ontmoeting kan zij alléén maar klagen, bitchy zijn en/of misplaatste sarcastische teksten uitkramen en alsnog geeft hij z’n nummer, sterker nog: is hij ervan overtuigd dat zij hem wel gaat bellen of appen? Elke normaal denkende man zou er niet eens over nadenken om zo’n chagrijnig mens zijn nummer te geven. Wat moet je met zulke negativiteit in je leven?
Maar goed, ze hebben het dan toch wel naar hun zin met elkaar, totdat Sloane het verpest door niet aan Jackson te vragen of-ie niet wil blijven, terwijl haar zus net is vreemdgegaan in haar relatie. Oké, je hebt dan voor het eerst seks met elkaar gehad, maar de problemen van haar zus gaan dan toch écht wel effe voor? Ik snap de hele heisa niet. ‘Hé sorry Jackson, m’n zus heeft een redelijk situatietje gecreëerd en ik moet haar echt even troosten en een luisterend oor bieden, zal ik je vanmiddag bellen?’ Ennnn crisis averted. Zo makkelijk kan het zijn.
Zo ging het dus niet en Sloane en Jackson waren allebei op hun ego getrapt. Zo onnodig en overduidelijk, alleen maar omdat dat zo hoort in romcomwereld. Nog Une Grande Finale voordat ze hun happy ever after krijgen en dat gaat niet zonder slag of stoot natuurlijk.
Dan heb ik nog een laatste opmerking. Die namen. Sloane. Jackson. Niets mis mee, maar ik vond ze zó niet passen bij de twee acteurs.
Zooo, de klaagzang is over. Hebben jullie nog een aanrader voor een film in deze zelfde categorieën? Ik heb dat hatewatchen inmiddels helemaal onder de knie. Lof it. Oh god, ben ik zelf ook een verbitterde Sloane aan het worden?
Beeld: Netflix
