Lieve Aart Staartjes

“Meneer Aart is op tv.” Mijn autistische meisje ziet u elke dag op tv, want serieus Sesamstraat-verslaafd, maar nu u in het journaal verscheen, begreep ze wel dat het anders was. Terwijl ik haar haren probeer te borstelen zeg ik dat het klopt dat meneer Aart op tv is, dat ze dat heel goed heeft gezien en verder laat ik het er maar bij. Waarom u op tv was, dat houd ik even voor me. Ze zou het niet begrijpen. Niet begrijpen, niet geloven. Net als ik eigenlijk, terwijl ik het toch echt weet.

Vandaag moet ik heel erg aan Hanna denken. Uw Hanna. Hanna Staartjes. De helft van het Staartje dat met u dat prachtig verweerde naambordje op jullie huisje in Patmos vormt. Staartjes. Jullie zagen het huis en dachten: we zijn gek als we dit niet doen. En zo geschiedde. De helft van het jaar in Marken, de andere helft op Patmos. En af en toe plukten jullie er nog een paar daagjes Grieks geluk bij.

Ik denk aan Hanna. Die leuke, blonde vrouw waarvan we verder zo weinig weten. Hoe zal Hanna straks de deur opendoen, daar in jullie Griekse huisje? Zal ze ineens heel hard moeten huilen als ze uw rijtje All Stars naast uw klompen ziet staan? Krimpt haar hart als ze ’s avonds op de rode bank zit en nu alleen haar voeten op het beschilderde, houten krukje legt, in plaats van die van jullie allebei? Aait ze de stenen die jullie vonden aan de andere kant van het eiland, van het deel dat alleen per schip bereikbaar is?

“Wat zijn we geluksvogels,” zei u ooit toen u uw huis aan ons liet zien bij Droomhuis Gezocht. Dat waren jullie ook. En wij waren geluksvogels. Omdat we zoveel jaren, zoveel ochtenden tussen ontbijt en tandenpoetsen door van u hebben mogen genieten.

Het missen is nu al begonnen.