Lieve Lucy,

Ik weet nog zo goed dat je kwam. We hadden er allemaal zo naar uitgekeken. Op afstand voelde het alsof we een beetje waakten over Dinand. Zonder hem te kennen zonden we troost zijn kant op.

Lang wisten we niet waarom Guusje zo keek. Fotografen (toch niet haar beste vrienden) hadden haar gevangen op het strand van Scheveningen. Baby Dean zo dicht als maar mogelijk tegen zich aangeklemd met de blik op de horizon. Waar keek ze naar? Wat dacht ze? Pas later zouden we begrijpen welk gevecht in hoofd en hart plaatshad.

Ik weet het moment nog dat een collega de vergadering binnen kwam lopen met Het Nieuws en een zwarte deken over ons uitrolde. Ik weet nog hoe Beau en Albert Verlinde bijna letterlijk op de vuist gingen omdat ze worstelden met het vormgeven van dit nieuws in hun programma en daar allebei andere ideeën bij hadden. Het land was in rouw om iemand die we nooit hadden ontmoet, maar met wie we wel waren opgegroeid. Ik keek toen Dinand Guusjes song zong in Ahoy. Duizend gekleurde lichtjes om hem heen.

De vrouw die na haar zou komen (ik wilde ‘vervangen’ schrijven, maar jij hebt me inmiddels geleerd dat ‘vervangen’ juist niet aan de orde is: jullie bestaan naast elkaar) moest een heel bijzonder iemand zijn.

En daar was jij. De vrouw waar we naar uit hadden gekeken. De vrouw die Dinand weer liefde gaf en zou zorgen voor zijn zoon, Guusjes zoon, jullie zoon.

Je was ‘hors catégorie’. We kenden je niet, wat goed was. Nog niet ingevuld door andere verhalen. Je was knap en cool en bewoog een beetje op de achtergrond. Ook dat was goed. Het ging je niet om roem. Het ging jou om Dinand, om Dean, om jullie geluk.

Ik kende je niet, maar bewonderde alles aan je. Je stijl, je intelligentie. Toen je ooit bij de Look of the Year Awards die Amayzine organiseerde over onze loper kwam lopen, voelde ik groot geluk. Dat ik jou mocht ontmoeten. Dat jij op ons feest wilde zijn en later zelfs in ons magazine wilde verschijnen.

Sindsdien mag ik af en toe in je buurt bewegen. We appen, reageren, corrigeren (dat heb je een keer gedaan op de best mogelijke manier en daarvoor ben ik je dankbaar) en heel voorzichtig durfde je de gordijnen iets meer opzij te schuiven. Je creëerde een enorme sisterhood op Instagram en je besloot om je liefde voor vrouwen uit te bouwen. Dat deed je met een boek: Woman. Het had niet anders kunnen heten.

In Woman open je. Over dingen die je anders had gedaan, over dingen die je hebt weten te veranderen. Je biedt inzicht en troost en je lardeert het met inspirational quotes. Ik haal er eentje uit. Van Eleanor Roosevelt. A woman is like a teabag, you don’t know how strong she is until she gets into hot water. Al moet ik daar een kleine aantekening bij maken: jij hebt geen heet water nodig om je kracht te tonen.

Ik denk dat ik namens al mijn vriendinnen en iedereen die heeft gehuild om Guusje spreek als ik zeg: wat is het fijn dat jij bestaat.

Amen.