Lieve Mark Rutte,

Ik weet gewoon niet zo goed waar ik moet beginnen. 13 mei. Elf dagen geleden. Ik denk meteen aan de laatste persconferentie. Die was vorige week dinsdag: 19 mei. Toen was je moeder zes dagen daarvoor overleden. Ik denk aan je gezellige praatje met Jaïr Ferwerda voor BEAU waarbij je vertelde dat jouw kappersafspraak zaterdag 16 mei gepland stond. Tussen dat gesprekje en die kappersafspraak is je moeder overleden. Terwijl jij daar stond te vertellen hoe we ons land gaan inrichten de komende weken, terwijl jij je grijzende slapen liet bijwerken, kwam dit grote verdriet tot jou.

Jij was er deze periode voor ons. Je gidst ons door een zware en onzekere periode. Mijn dochters en ik kijken uit naar de persconferenties. Naar wat je zegt, naar hoe je het zegt, naar wat jullie hebben besloten. Jij bent de leider die niet om mag vallen, die niet in kan zakken zoals minister Bruins. Jij hield de schouders recht en al is je uitbundige lach deze periode ook in quarantaine, je bleef opgeruimd.

Nu denk ik aan jou. Hoe lang had jij je moeder niet geknuffeld voordat ze overleed? Wuifde jij ook af en toe onder haar balkon? Kreeg jij ook appjes van het verzorgend personeel van haar tehuis hoe het met haar ging? Heb je afscheid mogen nemen of durfde je dat niet aan uit angst besmet te worden (want als iemand niet weg mag vallen, ben jij het) of nog erger: iemand uit haar verzorgingstehuis onbedoeld te besmetten.

Ik denk aan je bijzondere moeder. Het jonge zusje van de eerste vrouw van je vader die overleed in een jappenkamp op wie je vader verliefd werd toen hij terugkeerde naar Nederland. Zo zorgde zij ook voor de kinderen van haar zus terwijl ze samen ook kinderen kregen. Onder wie jij.

Je moeder die zo lang je overhemden streek, die ongetwijfeld altijd met trots en bewondering naar je heeft gekeken.

Ik hoop dat je een prachtig pianostuk hebt gespeeld tijdens haar dienst. En dat er iemand is die jou kan vasthouden, want god, wat zul je daar behoefte aan hebben.