Lils Preggo Praat

Deze week is de kleine not so klein anymore. Tenminste, als ik m’n app moet geloven is-ie zo groot als een winterpompoen. Ja hoor, zo’n oranje bonk die we met Halloween massaal voorzien van gezichten. Die zijn groot. En zwaar. Nou, zo begint m’n buik ook steeds meer te voelen, dus ik gok dat het klopt. Zo betrap ik mezelf ineens op een awkward bedrol op m’n zij als ik ’s nachts naar de wc moet, stelt de postbezorger (die ik vorige week zeker ook al drie dagen aan m’n deur had staan) ineens superlief voor om de pakketjes niet meer voor de deur te zetten maar over de drempel te tillen én is Nola geëvolueerd tot bodyguard en corrigeert ze de godganse dag mensen die naar haar idee te dicht in m’n aura komen. Afijn, het derde trimester. Ik werd er al voor ‘gewaarschuwd’: je gaat je anders voelen en dat is wat mij betreft helemaal oké. Sterker nog, ik heb er zin. Laat die kleine maar lekker groeien, des te eerder kunnen we ‘m ontmoeten. Verder helemaal geen ongeduldig type hier hoor, haha.

Deze week neem ik je met mijn Preggo Praat mee op pad. Ik prikte bloed in verband met mijn rhesusfactor (en dat blijft nogal een dingetje met een prikangst), verdiep ik me in de wondere wereld van honden die schijnzwanger kunnen zijn en er kwamen een aantal spullen voor de beeb binnen die ik écht weer even met jullie wil delen.

Nou, dat viel toch hartstikke mee?
Of wat dacht je van: maar waar ben je dan precies zo bang voor? Ik weet het niet, mevrouw van de prikpost. Ik ben gewoon heel erg bang en het valt achteraf altijd mee en nu zit ik hier weer te huilen. Alleen bij het woord ‘prikpost’ krijg ik al de kriebels. En hoewel ik het afgelopen jaar best vaak geprikt moest worden en zelfs onder narcose in een operatiekamer lag, maakt het mijn angst voor ziekenhuizen, naalden en zelfs een freaking bloeddrukmeter 0,0 minder. Noem het een belonefobie, aicmofobie of aanstelleritis maar geloof me: ik had het zelf ook graag anders gezien. Vooral tijdens m’n zwangerschap baal ik op dit soort momenten wel eens van mezelf. Want wat moeten mensen wel niet van mij denken? Ik word moeder, ik moet bevallen en ga al van m’n stokkie bij het zien van een leeg bloedbuisje. En dan ben ik natuurlijk ook weer rhesusfactor negatief. Wat overigens niks engs of ergs is gelukkig, dus verder geen gezeur. Maar even heel kort samengevat: de kans bestaat dat ik met mijn negatieve bloedgroep antistoffen aan kan maken tegen de positieve bloedgroep van mijn baby. Dit moet dus extra goed in de gaten worden gehouden zodat de kleine hier op geen enkele manier last van kan krijgen. Dus natuurlijk ga ik braaf op prikdate, net als de naar de NIPT-test en de vrijwillige kinkhoestinenting.

En nu was er deze week toch een lieve zuster met haar woorden. ‘Wat mensen wel niet van jou denken, meid? Nou, in ieder geval niet dat je een aansteller van een moeder wordt. Je zet nú al je kindje op nummer 1 om een van jouw grootste angsten onder ogen te komen. Kan iedereen hier een stuk stoerder in de wachtkamer zitten, maar de stoerste van deze hele toko ben jij op dit moment, ondanks die tranen op je dikke buik. Je zou mij moeten zien in een bad vol spinnen.’ Allerliefst toch? En je begrijpt: deze zin herhaalde ik niet voor mezelf maar voor iedereen die zich soms precies zo voelt. Je mag trots op jezelf zijn! Dan probeer ik dat ook, beloofd.

Eerste hulp bij Nola
Nola en ik zijn altijd al besties geweest. Ze is m’n hondenbaby en oké, misschien heb ik haar in de zes jaren die ze bij ons is íets te veel verwend, maar ik houd gewoon zoveel van dat lieve wezentje dat ik niet anders kon. Maar oké, het is een hond, een hond, een hond. En die moet je behandelen als een hond, met hondenregels enzo. Ja, daar ben ik dus een beetje laat mee.

In het begin dacht ik dat het aan de hele coronasituatie lag, Nola werd namelijk ineens een stuk aanhankelijker tijdens thuisisolatie. Maar hé, het is ook gewoon gezellig dat wij ineens elke dag thuis zijn en veel vaker met haar het bos in duiken, toch? Nou, inmiddels merk ik dat het toch echt om mij en de babybump gaat. Ze ligt het liefst óp mij, ze volgt me de hele dag, slaapt in de babykamer onder het bedje en loopt buiten zo dicht mogelijk tegen mij aan. Echt, een lijfwacht is er niks bij. Superlief natuurlijk. Maar toen… Toen corrigeerde ze m’n vader die mij gedag wilde zeggen, snauwt ze naar m’n broertje en mag ook de vader van m’n vriend niet meer bij mij in de buurt komen. HELP. Ik weet niet wat ik moet doen? Ze is het allerliefst met mij, maar een heks naar anderen. Ik lees jaloezie, schijnzwangerschap, bescherming, een valse hond of toch het allerliefst? En moet ik haar belonen? Straffen? Negeren? Er nog meer bij betrekken? Baby’s eerste luier geven? Een knuffel? Kluifje? Mocht je dit herkennen of een topper van een tip voor mij hebben, mail me op lilian@amayzine.com of stuur me een DM op Instagram @lilianbrijl. Zijn we je natuurlijk hartstikke dankbaar voor.

Zo, en dan nu over naar m’n nieuwste aanwinsten voor de beeb. Zo staat er sinds een paar dagen een ontzettend knappe Tripp Trapp van Stokke inclusief newbornset aan m’n eettafel te shinen, waarvan je vooral ook even de twee nieuwste kleuren uit de collectie wilt zien, mocht je nog op zoek zijn naar de perfecte stoel voor je kleintje. Warm red & soft mint it is. Geïnspireerd op frisse groene bladeren en zacht mos, een zonnige hemel en het lieveheersbeestje. Serieus, daar krijg je toch meteen keuzestress van? Of wat dacht je van een fluwelen Nijntje? Zo knap zag je ‘m nooit, een ribbed velvet ByKay-draagzak, een wel heel leuke Baby Changing Basket van Petite Filippa en de allercoolste denim jumpsuit waar die babybump met gemak in past. Ja hoor, shopt u maar.

1. Tripp Trapp stoel zwart beukenhout, €199,- Stokke 
2. Tripp Trapp Newborn Set, €99,- Stokke
3. Draagzak click carrier classic – ribbed velvet mustard brown, €119,95 ByKay 
4. Baby ‘Bonjour’ sweater, €33,- Maboo Kids
5. Baby Changing Basket – no. 11, €99,95 Petite Filippa
6. Denim jumpsuit, €59,95 Zara Mum
7. Fluwelen Nijntje knuffel, €17,99 Nijntje