May’s Holiday

Heb meelij met mijn lever. Ineens bleken acht vrienden in de regio te verblijven. Dus de stoeltjes van B en M waren nog warm toen S en M op onze veranda neerstreken. De dag daarvoor hadden we geluncht met K en M en de dag erna kwam lieve Jet (die ken je dus die krijgt meer dan een initiaal) met haar geliefde en haar zwangere buik.

En als vrienden in de buurt zijn, spreek je de dag erna weer af. Elkaar ontmoeten tijdens je vakantie geeft zo’n andere dynamiek. Waar je elkaar anders opgepoetst in een restaurant treft, zit je nu de hele avond te pesten, haal je een ijsje met hun kinderen en klets je bij terwijl je allebei op een luchtbed dobbert. Een lunch duurt zomaar een dag en hij eindigt sowieso met een duik in de Mare Adriatico. Mascara doe ik gewoon maar niet meer op, lost case.

Omdat wij elk jaar in Puglia komen en nogal een hang naar recidive hebben, duwen we ons dit jaar uit onze comfort zone. Naast onze grote liefdes (Beachclub Coccaro, Vista Mare da Michele in Torre Sante Sabina) hebben we ons voorgenomen om alleen maar in onbekende restaurants eten. Mijn grootste ontdekking tot nu toe vonden we onderweg naar een meubelzaak in Bari. We waren wat vroeg dus namen we de afslag bij Poligano al Mare, we tuften langs het haventje en toen we wilden keren, zagen we in de bocht ineens een tentje. Beetje verweerd, beetje vergaan. Recht aan zee. Het terras werd afgebakend door hangmatten en waar wij wachtten op onze spigola en gamberi alla braccia, dobberden onze meisjes in de hangmat en babbelden wij met twee heren die op het punt stonden om (met hond Otto!) per boot van Bari naar Griekenland te varen. Daar viste ik de mosselen uit hun schelpjes terwijl ik mijn schoenen uitschopte, mijn tenen tussen de grassprieten groef en hongerige monden voedde. Corona leek ineens ver weg en een gevoel van geluk vouwde zich zachtjes over ons uit.