Over de persconferentie

“Wat is jullie algehele idee over de coronaperiode?” Ik kijk over mijn schouder naar de achterbank. Ja, het is echt mijn dochter die deze vraag stelt. Ik probeer mijn vertederde glimlach weg te moffelen (want dat is natuurlijk het laatste dat je wilt als 11-jarige, dat je moeder je schattig vindt) en leg de vraag eerst bij mijn geliefde in de driver’s seat. Hij vond het een droeve periode, onzeker ook, moeilijk om het juiste te doen. En wat ik ervan vond. Hetzelfde. Het polariseerde ook. Mensen die corona heel serieus namen (oef, wat hadden zij gelijk) werden al gauw in het hoekje van zeurpieten geduwd, je voelde je een zeikerd als je anderen wees op het niet naleven van de anderhalvemetermaatregel. Ik heb mensen om me heen heel ziek zien worden, heb financieel tikken gekregen van corona. Maar thuis met de meisjes met hun schoolwerkjes uitgespreid op de eettafel, het dagelijkse hardloopuitje met vriendin L en zoon J en de meisjes op de fiets om ons heen (op afstand, op afstand), dat zijn momenten met een gouden randje. En die persconferenties, oh, misschien heel erg om te zeggen, maar die voelden ook wel spannend. Alsof we in een levensechte versie van Wie is de Mol? zitten waarbij Mark en Hugo ons vertellen wat de volgende opdracht wordt.

Gisteren zaten we dus weer klaar. In tegenstelling tot Wie is de Mol? sijpelt hier altijd al een groot deel van de besluiten naar buiten voordat de persconferentie plaatsvindt. Maar toch snak ik naar het echte moment. Die hand door het haar van Mark Rutte, was dat een teken van onzekerheid? Verdriet? Was het ingestudeerd of dacht hij gewoon dat zijn haar niet goed zat? De laatste zin van Hugo de Jonge, het leek of het hem emotioneerde. En dan de vragen van de journalisten, die mij toch wat vertellen over hoe zij de nieuwe maatregelen zien. Wat mij opviel was dat het aanvallend was. Alsof Rutte en De Jonge schuldig waren aan onze huidige staat van malheur. Zij hadden beter moeten ingrijpen, de vorige keer. Met hardere hand. Door hun zachte beleid zitten we nu weer in deze schuit. Ik zie ook heus een verschil tussen hoe er deze zomer in Italië met corona werd omgesprongen en bij ons. Overal sanitizers, overal mondkapjes en iedereen die keurig afstand hield. Behalve op het strand, het blijven Italianen. Maar dat is dan wel weer buiten.

Ik vind het wat makkelijk om hen nu van alles de schuld te geven. Hadden wij ons die maatregelen laten opleggen in een tijd waarin het goed ging? Stonden we niet op het punt van knappen na de hele lockdownellende en snakten we niet naar restaurantbezoek en collectieve gezelligheid? Hadden wij dat werkelijk geaccepteerd? Ik betwijfel het.

Bovendien is het niet zo dat de regering en het OMT konden bogen op een ruime ervaring met deze situatie. Uiteindelijk doen ook zij maar wat. En nu, nu zijn er deze maatregelen. Voortschrijdend inzicht heet dat. Als mijn meisje me vanmiddag vraagt wat ik ervan vind, zal ik antwoorden. Vreselijk, vooral voor alle ondernemers in de horeca die zo zeldzaam hun best hebben gedaan om dit te laten lukken. Maar laten we niet morren en de regels naleven. Met die mondkap en die anderhalve meter. Dat is namelijk het enige dat helpt om het oude normaal weer het nieuwe normaal te laten worden.