Quarantainekilo’s: omdat thuisisolatie zonder kaasplankje niet te doen is

Een nieuw woord duikt op in onze taal: quarantainekilo’s. Want eerlijk: wat heeft het leven voor zin als je geen truffelbrie eet?

Een kaasplank sleept je de coronacrisis door. En dat wijntje ook, plus die bitterbal en bak ijs toe. En zei er nog iemand zelfgebakken koekjes waar een pak roomboter het geheime ingrediënt is? Ik weet het allemaal wel: lekkere happen bestellen bij lekkere zaken en dat ongegeneerd opeten, want we hebben een excuus. We zijn zielig want we zitten thuis. En thuis kun je niet meer doen dan eten en jezelf met lekker eten verwennen.

De horeca die gesloten is: ik mis het. Ik mis een vol restaurant, een oneindige kroeg en een chaotisch terras. Maar het weerhoudt me er niet van om eens aan een sport te beginnen en om eens minder te snaaien, dat alles in Amsterdam dicht is. Nee hoor. Dan maak ik maar een terras met bittergarnituur in mijn eigen achtertuin. Na 2,5 glas rosé merk je toch nog amper waar je zit. Met volle overgave #supportikmijnlocals, maar dan vooral de locals met pasta, kaassouflé’s en pizza’s met parmaham. Mijn keuken is een soort snackparadijs. Stokbrood van Le Fournil, kaas van L’Amuse, paté van Lindenhof. Volgens onderzoekers leidt de thuisisolatie massaal tot gewichtstoename. Dat hebben ze in China, waar het allemaal is begonnen, onderzocht. Zeker 73 procent van de mensen bleek daar zwaarder te zijn geworden in de quarantainetijd. Dat komt niet alleen door meer eten omdat je toch niets anders te doen hebt, maar ook doordat we minder bewegen. We hoeven niet te fietsen naar het werk, we hoeven niet te lopen door het kantoor, van afspraak naar afspraak te sjezen, te dansen in een club. We zitten. Letterlijk. Thuis.

Ach, quarantainekilo’s, het woord van dit jaar… Ik kan natuurlijk stoppen met al die heerlijke kaasjes en hapjes die nergens op slaan omdat het geen echte maaltijden zijn, maar pure tussendoortjes om de tijd te verdrijven. Maar ik doe het niet. Zo steun ik met alle liefde mijn locals, mijn economie, mijn land. En dat badpak trek ik voorlopig tóch niet aan in Zuid-Frankrijk of op Ibiza. In plaats van mijn vakanties waag ik me dan maar met volle enthousiasme aan een patatje met van Par Hasard. De lekkerste van Amsterdam, eerlijk waar. En ze zitten vlakbij mijn huis, dus in dit geval steun ik echt een local. Voel ik me toch goed bij, dus ik vermeld het graag even.

Ik omarm de q-kilo’s maar gewoon, ik hoop jij ook. Het zij zo, het is een raar jaar: de weegschaal is misschien wel het laatste waar ik nu van wakker lig. Braaf aan de sla en komkommer doen we in 2021 wel weer. Ik hoop alsjeblieft op Ibiza, als het even kan.