Real life: “Hij ging weg vlak voor Kerstmis”

Dat kerst heel anders loopt dan we denken is vaak zo. Maar wat vast stond voor Lise (29) was dat ze het met Jeffrey (28) zou doorbrengen, haar vriend. Alleen besloot hij twee weken voor kerstmis zijn biezen te pakken en dat kwam als een klap.

“Het klinkt waarschijnlijk zó dom en naïef, maar ik zag het gewoon echt niet aankomen. Voor mijn gevoel was onze relatie nog even leuk en goed als altijd. We gingen ruim 4,5 jaar met elkaar — natuurlijk ben je dan niet meer elke dag hoteldebotel verliefd en klef met elkaar, maar we waren wel gelukkig. Dacht ik. En er was nog zoveel liefde tussen ons. Tenminste, van mijn kant. Van zijn kant was dat duidelijk niet het geval. En in plaats van met mij het erover te hebben besloot hij gelijk de stekker eruit te trekken.

We woonden samen en werken allebei thuis. Niet erg ideaal, maar we werkten in aparte kamertjes en eerlijk gezegd vond ik het ook best wel gezellig. Samen een koffie- en rookpauze, ondertussen af en toe een beetje kletsen, eigenlijk best leuk zo. Alsof we een soort van collega’s waren. Wel merkte ik dat we een beetje in een sleur raakte erdoor. We zagen wel vrienden, maar ook niet gigantisch vaak. Door corona, maar ook omdat we allebei na werk vaak best wel moe waren.

Die moeheid beïnvloedde ook ons seksleven. Daar was ik altijd heel tevreden over, maar sinds we thuis werkten, sinds corona dus eigenlijk, werd het minder en minder. Ik weet het aan de moeheid en aan de stress; zijn vader en moeder hebben corona gehad en zijn er flink ziek van geweest. Zijn vader heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen en dat viel Jeffrey heel zwaar, en begrijpelijk natuurlijk.

Maar de laatste maanden werd het erger. Zijn vader is inmiddels gelukkig weer gezond, maar Jeffrey werd meer en meer onbereikbaar. Dat zie ik achteraf natuurlijk een stuk helderder, op dat moment zelf zag ik de ernst ervan niet zo in. We hebben allemaal wel eens een dipje, toch? Hij zat vast even niet zo lekker in z’n vel, zei ik tegen mezelf.

Ik heb het er zelfs met mijn vriendinnen niet over gehad, omdat ik het absoluut niet als belangrijk zag. Maar toen, op een dinsdagavond anderhalve week geleden, zei hij dat hij er klaar mee was. Totaal nietsvermoedend vroeg ik waarmee, of het soms werk was? “Nee, met ons,” antwoordde hij. Van alle manieren die hij kon kiezen, deed hij het zo. In de keuken, terwijl we avondeten aan het klaar maken. “Ik ben er klaar mee.” Botte lul, denk ik achteraf.

Volledig lamgeslagen wist ik niets uit te brengen. Waarom, en hoezo? Die vragen stelde ik wel maar daar kreeg ik geen antwoord op. Hij zei alleen maar dat hij het zeker wist, dat het niet aan mij lag maar dat zijn gevoel weg was. Hij voelde niets meer voor me, bleef hij maar herhalen. Daarna ging hij zijn tas pakken en vertrok hij naar z’n broer. Het avondeten heb ik maar in stilte zelf afgemaakt. Zelfs huilen lukte me toen niet, ik was compleet in shock.

Maar die tranen zijn er nu wel. Iedereen het vertellen, mijn vrienden en m’n ouders, die dit ook helemaal niet zagen aankomen. Al het medelijden. De kerstplannen, die toch al wat anders waren, zijn in duigen gevallen. Ineens was ik kerstavond en tweede kerstdag planloos. De laatste week ben ik een beetje verdronken in m’n zelfmedelijden en ook al heb ik genoeg aanbiedingen gekregen om bij mensen aan te schuiven, ik wil het niet. Ik snap niet waarom dit ineens is gebeurd, waarom deze timing en waarom Jeffrey zo hard is. Hij heeft zelfs m’n nummer geblokkeerd dus ik kan het hem ook moeilijk vragen. Heb ik me dan zó in hem vergist, bijna vijf jaar lang?”

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Lise en Jeffrey aangepast.