Real life: “Ik doe alsof ik klachten heb zodat ik niet naar kantoor hoef”

Desiree (26) heeft een fulltime baan en woont in Utrecht. Ze werkt voornamelijk thuis, al is ze ongeveer de enige die dat doet op kantoor.

“We zitten niet met een gigantisch groot team op kantoor, maar twaalf man. Voordat corona er was, vond ik het altijd heel leuk om naar kantoor te gaan. Tuurlijk had ik ook wel eens m’n dag niet, maar het is er altijd heel gezellig en de vrijdagmiddagborrels waren voor iedereen het hoogtepunt van de week. Een paar collega’s zijn ook wel echt vrienden van me geworden, wat het ook nog eens een stuk leuker maakt om naar je werk te gaan.

Maar ja, toen kwam corona… En mijn bazin is al een beetje een eigenaardig typetje, tijdens deze pandemie heeft ze zich wat mij betreft van haar raarste kant laten zien. Ze vindt corona allemaal wel meevallen en alle maatregelen overtrokken. Dus toen iedereen thuis aan het werk was, moesten wij op kantoor komen. We hebben niet één dag thuisgewerkt. Het mocht ook gewoon niet van haar. Sterker nog: op 5 mei — een nationale vrije dag — moesten we ook gewoon werken. De feestjes gingen immers toch niet door zei ze, dus een vrije dag hadden we niet per se nodig.

Niemand durfde ertegenin te gaan, ook ik niet, en dus zaten we met z’n allen op kantoor terwijl heel Nederland een vrije dag had. Dit soort rare acties zijn we allemaal wel gewend van haar en we slikken het ook: ik heb een heel leuke baan, een goed salaris en bof enorm met m’n collega’s. Zo zien zij dat ook allemaal. Oké, we hebben een beetje pech gehad met de bazin, maar dat nemen we dan maar voor lief.

Maar de laatste twee maanden ben ik het eigenlijk behoorlijk zat. Iedereen in mijn omgeving werkt thuis, ik ben letterlijk de enige die elke ochtend zich op kantoor moet melden. Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Vrienden van me kunnen doordeweeks lekker met elkaar afspreken en borrelen — brak werken maakt toch niet uit. Zij hoeven niet eens hun pyjama uit te komen als ze dat niet willen.

Uiteindelijk heb ik het aangekaart bij mijn bazin, dat ik me er niet prettig bij voel om nog op kantoor te werken. Ergens is dat ook echt zo: ik vind dat we ons aan de maatregelen moeten houden en die zijn duidelijk. Thuiswerken als dat kan en bij mijn werk kan dat makkelijk. Maar ze wilde er niets van horen. Al het personeel moest gewoon op kantoor komen.

Dus die week erna heb ik haar gemeld dat ik klachten had. Koorts, verkouden, de standaard symptomen. Ik voelde me kiplekker, maar dat hoefde zij niet te weten. Een week heb ik toen thuisgewerkt en het beviel me zó goed. Zoveel meer ontspannen en qua productiviteit scheelde het helemaal niets.

Maar na een week wilde ze dat ik me ging testen. Toen heb ik gezegd dat het zo druk was met alle tests dat ik pas over drie dagen terecht kon… En dat ik de uitslag ook pas twee dagen daarna weer kreeg. Om te zeggen dat ik corona had ging me een beetje te ver, dus zei ik dat de uitslag negatief was. De maandag erna zei ik dat ik tien dagen in quarantaine moest, omdat mijn huisgenootje besmet was geraakt met het virus.

Het klinkt heel sneu, maar inmiddels ben ik een beetje door alle smoesjes heen. Dat mijn moeder in de risicogroep valt (wat ook echt zo is), vinden ze op werk geen goed excuus. En het begint nu ook wel op te vallen dat in mijn omgeving wel heel veel mensen corona hebben, en dat ik ook continu met hen in aanraking kom.

Ik wil gewoon echt niet meer op kantoor werken. Maar moet ik daarom mijn baan opzeggen, die ik heel leuk vind? Ik vind eerlijk gezegd dat mijn bazin gewoon hartstikke onredelijk is, maar dat zie ik helaas niet echt snel veranderen. Schuldig voel ik me dan ook allerminst. Ik moet alleen even gaan bedenken hoe ik het ga aanpakken zodat ik niet meer naar kantoor hoef.”

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen is de naam van Desiree aangepast.