Real life: “Ik doe alsof ik naar kantoor moet om haar te kunnen zien”

Iris (32) liegt over haar werkdagen op kantoor. Door het coronavirus werkt ze eigenlijk tot en met september thuis, maar dat weet haar vriend niet.

“Mijn relatie is fijn en goed. Sjoerd en ik zijn al samen sinds onze studie. We kwamen elkaar tegen bij de studentenvereniging en dat had eigenlijk gewoon lang en gelukkig moeten zijn. Zijn vrienden pasten bij mijn vrienden, mijn werk bij dat van hem en onze wensenlijst van wat we wilden in het leven was bijna identiek. Carrière, veel op reis, laat kinderen. Maar alles werd anders toen Saar ons kantoor binnenliep.

Saar is het type vrouw dat nooit helemaal meisje-af is. Altijd op gympies, een klein beetje mascara, haar donkere krullen in een knot op haar hoofd gestopt en een ondeugende grijns. Dat en dan onbeschrijfelijk knap. Het testosteron gierde door het pand toen ze haar voorstelrondje deed en alle mannen maakten wapperende bewegingen achter haar rug om duidelijk te maken hoe hot ze was. Saar zag het, trok haar wenkbrauwen op naar mij en besteedde er verder geen aandacht aan. Maar mijn hart bonkte bijna mijn borst uit door hoe ze keek.

Ik zag haar soms met de lunch of als we toevallig tegelijk koffie haalden bij de corner en af en toe onder het borrelen op vrijdagmiddag. En elke keer keek Saar me dan net wat langer aan dan nodig of raakte ze me terloops even aan. Deze vrouw deed iets met me, ik kreeg het warm als ze dicht bij me kwam staan en bloosde als ze iets tegen me zei. Ik wist niet wat me overkwam, want op een beetje experimenteel zoenen tijdens mijn studie na had ik me nooit zo gevoeld door een vrouw. Ik dacht zelfs even dat ik het me haar blikken inbeeldde, tot ze me appte: ‘Mooie vrouw, wanneer ga je wat met me drinken?’

Natuurlijk wist ik dat ik heel hard weg moest lopen van haar, maar Sjoerd was geen vuurwerk meer en ik wilde weten wat het was, óf het iets was. Ik loog geen woord tegen Sjoerd, zei dat ik iets ging drinken met Saar van mijn werk op vrijdag en dat ik laat thuis zou zijn. Iets wat ik wel vaker deed met een collega. Ik haalde goede witte wijn, zij haalde veel te veel hapjes en we klommen samen op haar dakterras. We lachten, we praatten, we dansten, we zoenden… Mijn leven met Sjoerd leek even zo ver weg.

Het gebeurde vaker en vaker, tot ik minimaal een keer per week bij haar was. Op kantoor bleef ik ver bij Saar uit de buurt, omdat ik mezelf niet vertrouwde. Zij plaagde me nog weleens, door ineens achter me te staan op het toilet en me in mijn nek te zoenen. Sjoerd dacht dat we steeds betere vriendinnen werden, wat natuurlijk maar de halve waarheid was.

En toen kwam corona. Ik zat ineens thuis en mijn avondje per week met Saar viel weg. Niet even snel een zoen, niet samen koken en dansen in de keuken, niet die zo andere maar zo lekkere seks. Ik werd chagrijnig, deed onaardig tegen Sjoerd die de hele dag om me heen cirkelde en ijsbeerde dagenlang door ons huis. Ik snakte naar haar. Ondertussen stuurde ik berichtjes naar Saar, videobelde onder het mom van een werkbespreking met de deur dicht en kon niet wachten op het bericht dat ik weer eventjes naar kantoor mocht. Maar dat liep even anders.

De directie besloot de deuren gesloten te houden tot en mét september. Uit voorzorg en omdat het thuiswerken beter ging dan verwacht. Om ook maar op kantoor te zijn heb je toestemming van je manager nodig en dat had ik natuurlijk niet. Nog meer dan vier maanden geen Saar lukte me niet, dus vertelde ik het besluit niet aan Sjoerd. Ik deed alsof we in shifts ingedeeld waren en dat ik twee dagen per week verwacht werd. Hij vond het wel een beetje vreemd dat mijn anders zo keurige en verantwoorde bedrijf dit besluit nam, maar begreep het ook wel weer. Misschien dat hij zelfs opgelucht was dat ik even de deur uit was, met mijn monsterlijke buien.

Op dinsdag en vrijdag rij ik ’s morgens naar Saar. We werken samen bij haar thuis, lunchen in bed en op vrijdag maak ik het laat, onder het mom van de borrel met collega’s op anderhalve meter afstand. Die er natuurlijk niet is. En elke week wordt het een stukje moeilijker om ’s avonds weer bij haar weg te gaan.”

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Iris, Sjoerd en Saar aangepast.