Real life: ‘Ik erger me kapot aan mijn vriendin die geen anderhalve meter afstand houdt’

Lisa (29) ergert zich kapot aan haar vriendin Annabelle (31), die het vertikt om in deze crisis het advies op te volgen om anderhalve meter afstand te houden. En dat zet haar aan het denken.

‘Het is maar een griepje en ik overleef het wel,’ zei ze tegen me en daarom vond ze die anderhalve meter afstand houden niet zo nodig. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde. Had ze dan niet opgeslagen dat er wereldwijd meer dan een kwart miljoen mensen dood zijn gegaan aan het coronavirus en dat dit alleen nog maar de officieel geregistreerde doden zijn? Geen persconferentie gezien waarin Rutte publiekelijk stond te zuchten omdat hij ook niet meer wist waar hij goed aan deed? Niet de docu gezien waarin een arts op de intensive care bijna stond te huílen omdat hij dood- en doodsbang was? Niet opgeslagen dat de scholen voor het eerst sinds de oorlog dicht gingen? Ik wilde haar dit het liefst allemaal in één adem toe schreeuwen, maar ik was te beduusd om te reageren. Dus zei ik nog maar een keer dat ik het fijn vond als ze mij wel die anderhalve meter ruimte gaf, waarop ze nog net niet met haar ogen naar me rolde. Had ik eerst nog gehoopt dat we een wandelingetje zouden maken samen om te praten over deze gekke tijd, nu probeer ik haar zo min mogelijk te zien en reageer ik een beetje halfslachtig als ze me appt.

Op Instagram zie ik ondertussen dat ze leeft alsof er niks aan de hand is. Haar kindjes zitten gewoon nog bij opa en oma op schoot een taartje te eten met een verjaardag, op Koningsdag vulde ze haar dakterras met een dj, vrienden, buren en vage bekenden die maling hebben aan de maatregelen en ze klaagt steen en been dat ze niet lekker uit eten kan. En ik? Ik herken mijn vriendin gewoon niet. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar ze is eigenlijk alles wat ik hoopte dat ze niet zou zijn.

Naast dat ik me erger aan het feit dat ze niet gewoon even afstand kan houden voor die paar weekjes, want kom op, zo lang is het nog niet, vind ik het irritant dat ze mij het gevoel geeft dat ik het braafste meisje van de klas ben. Het valt me van haar tegen dat ze plat gezegd haar kakken niet even op kan houden tot de ergste coronapiek voorbij is. Is het dan echt zo’n straf om even thuis te blijven en samen met je gezin te zijn of om een paar maanden wat minder mensen te zien dan normaal? Het is voor mij zo moeilijk om haar te begrijpen. Natuurlijk vind ik het ook jammer, maar we doen het toch om het virus in te dammen? Maar ondertussen heeft ze het alleen maar over dat zij gezond is en probeer ik haar elke keer weer uit te leggen dat dat niet het doel van deze hele social distancing is. Ik twijfel oprecht soms aan haar intelligentie.

Ik zie mijn vader nu alleen als ik tulpen bij zijn voordeur zet omdat hij met zijn auto-immuunziekte in de risicogroep valt. En ik doe er alles aan om te zorgen dat ik binnenkort weer een kopje koffie bij hem thuis kan doen, op gepaste afstand. Maar nog even niet voor juni, hebben we afgesproken, eerst maar eens zien wat er gebeurt als de kindjes weer naar school gaan. Wat zij trouwens één groot feest vindt, ze is meteen een dagje gaan shoppen om het te vieren op die eerste halve dag dat ze weg waren.

In de Volkskrant las ik iets waar ik me heel erg in herkende over vrienden in deze crisis. ‘Ik hou van jullie, maar ik ben boos dat jullie je niet aan de richtlijnen houden en daarom vind ik jullie allemaal eikels,’ was de strekking. En dat is eigenlijk helemaal wat ik nu van haar vind, al twijfel ik inmiddels soms aan dat houden van.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Lisa en Annabelle aangepast.