Real life: ‘Ik heb abortus laten plegen, maar mijn vriend weet van niks’

Michelle (23) is een jaar samen met Sander (28). De relatie is fijn, maar Sander heeft wat meer haast met samenwonen en proberen kinderen te krijgen. Daar is Michelle niet aan toe, sterker nog: Sander weet niets van haar abortus af.

‘Liefde op het eerste gezicht, het klinkt zo cliché, maar zo was het wel een beetje bij Sander en mij. Of tenminste lúst op het eerste gezicht, want die aantrekkingskracht was niet te ontkennen. Ik zag hem op een vrijdagavond in de stad, toen ik nog een drankje deednmet vrienden na een uit de hand gelopen vrijdagmiddagborrel. Hij had eenzelfde soort dag gehad, dus onze ontmoeting was niet echt een nuchtere. Maar die klik, die was er meteen.

Die eerste ontmoeting was ook meteen de avond van onze eerste zoen, en de week erna gingen we op date. Zaterdagmiddag een drankje op het terras, wat uitliep in een etentje, en tot slot samen de kroeg in en weer uitrollen. Vanaf toen was het eigenlijk meteen dik aan, al deden we er nog een maandje of twee over om het echt officieel te maken. Smoorverliefd was ik en we hadden het altijd zó leuk. Sander is in alles de ideale man voor mij: ik kan me op dit moment zo voorstellen dat ik de rest van mijn leven bij hem blijf.

Maar dat is het nu juist. Ik kan me het op dít moment voorstellen, maar we zijn nog maar een jaar samen. Te overhaast dingen doen, zoals nu al gaan samenwonen, dat is niets voor mij. Ik ben liever realistisch en rustig. Sander niet; die was het liefst de dag dat we het officieel maakten bij me komen wonen. Na een maand begon hij over kinderen.. Dat schrok me op zich niet af, maar ik wist: dit wil ik nog lang-lang-lang niet. Een kinderwens heb ik wel, maar daar wil ik echt pas aan beginnen als ik eind 20 ben — en als het me dan gegund is, natuurlijk.

Sander baalt daarvan. Het is het enige waar we ruzie om maken: dat we nog niet samenwonen en dat ik nog geen kinderen wil. Ik ben aan de pil en het liefst wil hij dat ik daar nu al mee stop, omdat het nog wel eens lang kan duren voordat al die hormonen m’n lichaam uit zijn. Dat een ongeluk in een klein hoekje zit en dat de pil ook wel eens faalt, daar weet ik nu helaas alles van. Alleen weet Sander dat niet.

Vier maanden geleden alweer had ik een week lang last van mijn maag. Ik had geen idee dat mijn pil misschien minder zou werken, dus dook ik natuurlijk het bed in met Sander. Zes weken later was ik nóg niet ongesteld en misschien ook wel een beetje misselijk. Ik haalde een zwangerschapstest uit de la en met klamme handen sloot ik me op in de badkamer. Het zou toch niet? Maar de uitslag zei genoeg. Ik lag dagen te huilen in bed, tegen Sander zei ik dat ik ziek was. De beslissing maakte ik meteen, hoe erg ik het ook vond: dit haal ik weg. Ik wil het nu nog niet.

Ik ging alleen naar de kliniek, want ik kon het Sander niet vertellen. Ik fantaseer er nu nog wel eens over dat ik dit gesprek met hem had gevoerd en ik zie het nooit positief eindigen. Ik weet hoe graag hij al aan kinderen wilde beginnen, en dat heb ik hem nu ontnomen. Tuurlijk, het kan altijd nog, hoop ik dan… Maar ik denk niet dat hij dit me ooit vergeeft. Ik zie een toekomst met hem, maar ik weet dat ik dit geheim altijd met me mee moet dragen. Ik hoop dat dat me niet opbreekt, want ik wil Sander echt niet kwijt.

Soms voel ik me zo egoïstisch dat ik hem geen deel uit heb gemaakt van mijn beslissing. Maar het voelt wel zo: het is míjn lijf, dus mijn beslissing. En ik sta daar nog steeds achter. Het is gewoon te vroeg. Dacht Sander daar maar hetzelfde over…’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Michelle en Sander aangepast.