Real Life: Ik heb stiekem seks met mezelf omdat mijn vriend niet wil

Sanne heeft aan Jeroen de leukste man op aarde. Hij heeft een klein minpuntje… Seks is niet helemaal zijn ding. Met alle dramatische gevolgen van dien.

‘We hebben eigenlijk nooit een heel stomend seksleven gehad. In het begin vond ik dat vooral heel lief. Zijn hand in mijn hand was al voldoende om me kippenvel te bezorgen tot onderaan mijn ruggenwervel en bovendien wist ik zeker dat hij mijn vriendje was om mij en niet vanwege de seks. Dat kon je van al die types daarvoor niet bepaald zeggen.

Wij zaten uren op de grond van mijn woonkamer, hij tokkelde een beetje op zijn gitaar, we praatten en praatten. Ik liet hem mijn babyboek zien (had ik echt nog nooooit bij een ander vriendje gedaan), vertelde over die vriendin die mij ooit zo kwetste en hij luisterde en knikte. En als hij iets zei was het altijd exact het goede. Ik was zo gelukkig.

Toen we een maand of drie verkering hadden gingen we samen met vakantie. Tentje achterin zijn autootje, de kaart van Frankrijk en we zouden wel zien. We vonden een leuke camping in Bretagne. Ik was helemaal niet zo’n kampeerderstype, maar met Jeroen was alles anders. Hij haalde een fles rode wijn, een stokbrood en een stuk Brie de Meaux en daar zaten we, simpelweg gelukkig te zijn voor ons tentje. Zijn excuus om geen seks te hebben op de camping (iedereen zou ons kunnen horen) begreep ik best, al vond ik het wel een beetje vreemd. Normaal was samen in het buitenland de cue voor oneindig veel romantiek en erotiek. Maar het gaf niet, want ik kreeg aandacht genoeg en twijfelde niet aan zijn liefde.

Zo kabbelde ons – saaie – seksleven voort. Hij was moe, hij wilde niet dat ik zou denken dat het hem daarom te doen was, hij hield niet van vluggertjes (dat vond ik natuurlijk weer heel leuk) en er was niet altijd tijd voor een uitgebreid voorspel enzovoort.

Op sommige avonden met vriendinnen begon ik het ongemakkelijk te vinden. Op de een of andere manier was er altijd wel iemand die het onderwerp ‘hoe vaak doen jullie het’ ter sprake bracht. Vriendin K had een nogal viriel vriendje en zat op een tweemaaldaags gemiddelde, vriendin H zat aan het keurige landelijke quotum van drie keer per week en als ik aan de beurt was, ratelde ik mijn ingestudeerde ‘Jeroen wil alles graag goed doen dus in ons geval gaat het niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit want die is vijf sterren.’ En dan waren ze tevreden. En een beetje jaloers, geloof ik.

Na een maand of acht heb ik het ter sprake gebracht. Dat we gezien het landelijk gemiddelde dus wel echt aan het underperformen waren. Jeroen reageerde dan geïrriteerd. Dat het toch geen wedstrijd was en dat we zelf toch wel bepaalden waar wij ons prettig bij voelden. Maar zeggen dat ík misschien wel iets meer wilde, dat durfde ik niet.

En toen begon het. Ik vertelde het aan niemand. Als ik wist dat Jeroen tot laat zou werken, pakte ik mijn moment. Zelfbevrediging. Veel vrouwen roemen het omdat het staat voor eigenliefde en kracht, maar nu voelde het als iets stiekems. Iets wat ik achterhield voor mijn vriend om hem niet te kwetsen. Een pleister op een wond die officieel niet bestond. Eerst ging ik erotische literatuur lezen. De verschillende fantasieën van Jeanette Winterson, daarna bestelde ik dvd’s. Ik wilde niets op mijn laptop kijken want het mocht niet in timeline verschijnen. Hoe gênant en pijnlijk voor Jeroen. Ik dacht aan vorige vriendjes die het altijd superspannend vonden als ze wisten dat ik ‘het’ zelf had gedaan. Voor Jeroen moest dit geheim blijven. Ik waste mijn handen en bewaarde al mijn geheime stash in een doos die ik ver achterin de rommelkast van mijn appartement verstopte.

Ik voelde me een verrader naar mijn eigen vriend, naar mijn vriendinnen tegen wie ik niet eerlijk was, maar vooral ook tegenover mezelf. Want naar buiten speelde ik mooi weer, ik had de liefste vriend van de wereld die voor me kookte, met me sprak, me overal ophaalde, maar ik had het belang van beminnen onderschat.

En nu, nu suddert ons leven door. Ik masturbeer (vreselijk woord) elke dag, de ene keer snel onder de douche, de andere keer als Jeroen er niet is uitgebreid. En daarna voel ik me leeg en vies. Niet vanwege de skes, maar om het heimelijke. En nu weet ik niet wat ik moet. Een leven zonder Jeroen is ondenkbaar. Maar de rest van mijn leven zo doorgaan, dat kán toch niet?’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Sanne en Jeroen aangepast.