Real life: ‘Ik nam ontslag om te reizen en toen kwam de pandemie’

Lise (27) is na het afronden van haar studie gelijk fulltime gaan werken. Al haar vriendinnen waren nog bezig met studeren; Lise heeft als één van de weinigen van haar vriendengroep geen tussenjaar genomen en geen studievertraging opgelopen. Vorig jaar januari nam ze een goed voornemen: in 2020 ga ik reizen en m’n baan opzeggen.

‘Altijd al ben ik een beetje een streber geweest. Goede cijfers halen, nooit eruit gestuurd worden, altijd op tijd… Ik was een beetje een braverikje. Helemaal niet erg natuurlijk, maar dat zorgde er wel voor dat ik op m’n 22e klaar was met mijn master, want ik was ook een vroege leerling. Niets doen zit niet in mij, dus ik besloot meteen te gaan solliciteren. Dat ging snel, want binnen een maand had ik al een onwijs leuke baan.

Na anderhalf jaar maakte ik daar promotie. Heel hard werken, maar ontzettend leuk met leuke collega’s en werkuitjes. Wel merkte ik dat ik soms de vrijheid miste die mijn vriendinnen nog wel hadden. Veel waren nog aan het studeren of werkten niet parttime. Met een carrière maken ben ik nooit heel erg bezig geweest, vooral om gewoon lekker druk te zijn. En ik vond mijn werk hartstikke leuk, dus heel erg zat ik er ook niet mee. Zij gingen dan om donderdag na de kroeg nog uit, ik ging naar huis. Zij waren ook gewend dat ik dat deed.

Met mijn vakantiedagen was het niet mogelijk om ooit echt lang op vakantie te gaan. En omdat ik na het behalen van mijn middelbareschooldiploma gelijk door ben gaan studeren, heb ik nooit een lange reis gemaakt. Lange tijd vond ik dat niet erg, maar ik merkte dat het toch begon te kriebelen. Wilde ik nou echt dit gaan doen tot m’n pensioen? Alleen maar werken? Nee, bedacht ik me. En daarom ging ik het jaar 2019 in met het plan: sparen, sparen en nog eens sparen en dan in januari 2020 m’n baan opzeggen. En reizen.

Zo gezegd, zo gedaan. Goed met geld ben ik nooit per se geweest, maar sparen met dit doel voor ogen ging me verbazingwekkend goed af. Op mijn werk vertelde ik in augustus van mijn plan. Ze vonden het jammer, maar snapten het: ik was in mijn team ook de jongste. Beetje bij beetje ging ik mijn reis plannen. Zuid-Amerika zou het gaan worden, en dan misschien nog afsluiten in Indonesië. In Bali was ik wel eens geweest en ik zag het wel zitten om na het reizen nog even drie weken écht vakantie te vieren en niets uit te voeren.

Ik boekte mijn ticket, half februari zou ik vertrekken. In Buenos Aires had ik een cursus Spaans geboekt, waar ik de eerste paar weken zou verblijven. En uiteindelijk is dat ook de enige stad die ik heb gezien, op een paar uitjes na natuurlijk. Het coronavirus kwam en waar ik eerst nog dacht dat het allemaal wel zou meevallen, werd ineens heel snel duidelijk dat ik naar huis moest. Dat was een drama: mijn vliegtuigmaatschappij was niet bereikbaar, alles lag plat en ik kwam nergens doorheen. Uiteindelijk heb ik een gigantisch duur ticket naar huis moeten boeken, omdat ik anders het risico liep helemaal niet meer weg te kunnen.

En voordat ik het wist zat ik weer thuis. Wat een maandenlang avontuur moest worden, werd een heel kort avontuur. Mijn huis had ik opgezegd, mijn baan was er niet meer en ik had geen idee wat ik moest doen. Natuurlijk had ik gespaard, maar dat ticket was zo ontzettend duur en een aantal dingen had ik al van tevoren betaald. Tot nu toe heb ik nog niets teruggekregen behalve een voucher van de vliegtuigmaatschappij.

Nu woon ik weer thuis, bij m’n ouders. Ik ben druk met solliciteren, maar ondanks mijn goede CV kom ik nergens aan de bak. Begrijpelijk, vanwege corona, maar ik ben echt in een gat gevallen toen ik terug kwam. Ik was altijd druk, had altijd een baan, altijd alles goed geregeld. En nu dit? Baanloos, huisloos, bijna geldloos?

Ik weet echt wel dat dit uiteindelijk weer goed komt, maar mijn droom om maandenlang te gaan reizen heb ik inmiddels wel opgegeven. Om weer zoveel geld te sparen, weer een baan te zoeken en daarna uiteindelijk de — voor mij — grote stap te zetten om weer alles op te zeggen… Ik durf dat echt nooit meer aan.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen is de naam van Lise aangepast.