Real life: ‘Ik stuurde de app voor mijn minnaar naar mijn man’

Sharon maakte de fout van haar leven in een berichtje en zo kwam alles uit. “Bas en ik hadden het best samen. Best, maar meer ook niet. Als je heel eerlijk bent, leefden we in harmonie maar naast elkaar. Als huisgenoten. Natuurlijk runden we samen het gezin en waren we een graag geziene familie (tenminste, dat denk ik) op feestjes en partijen, maar om nou te zeggen dat het fonkelde bij ons, neuh. Bas was (en is eigenlijk nog steeds) mijn beste vriend.

Ik kan me eigenlijk niet echt herinneren dat we ooit stomende seks hebben gehad. Lieve seks, dat wel. En ook een beetje zo-hoort-het-seks, maar oer en woest en wild, dat is het voor zover ik me herinner nooit geweest.

De eerste jaren met de kinderen was ik druk. Ik noem het wel eens het moeras. Nachten met maximaal vijf uur slaap (en nooit aan één stuk), de zorg, nooit weten hoe lang je van je koffie kunt genieten, de was, die luiers, de stress (heb ik wel melk bij me), en dan nog een baan: ik was aan het overleven. Tijd voor afleiding was er totaal niet. Maar toen ze alle twee op school zaten, begon ik ineens mezelf terug te vinden. Ik ging sporten en ging zelfs af en toe uit. Die paar aankleefkilo’s van de bevalling waren ineens van me af gesmolten en als ik in de spiegel keek, dacht ik: leuke vrouw, in plaats van uitgewoonde moeder.

En ja, zo kwam ik ook bij de club van de clichés. Ik ontmoette een jongen. Veel jonger dan ik. Single, achter in de twintig. Hij vond me interessant (ik? Die vrouw van de broodtrommels?) en sexy en ervaren. Ik hield het eerst af natuurlijk, moest lachen om zijn complimentjes en sprong weer op mijn fiets met een zitje voor en een zitje achter. Dat schrok hem niet af.

De week erna ging ik weer naar hetzelfde cafeetje. Natuurlijk was hij daar ook en natuurlijk werden we allebei als laatste de tent uit geveegd. Bas was zo lief. Hij was blij dat ik een leuke avond had gehad. Met vriendinnen.

Zo ging het bijna elke week. Ik sliep nog minder maar had energie voor tien. De leuke jongen ging me DM’en op Instagram: een stuk anoniemer en veiliger dan appen, want Bas en ik hadden nooit geheimen voor elkaar dus hij mocht altijd mijn berichten lezen.

Het idee ontstond om met het caféclubje een dag te gaan zeilen. Bas juichte het toe: hij zou op de kinderen passen. En ja, toen werden er wel nummers uitgewisseld en toen was de spanning echt te hoog tussen ons. Toen we allebei een duik namen en precies onder de punt van het schip waren, kuste hij me. Niemand die ons zag. Ik dacht dat ik helemaal gek werd.

Ik was ontkoppeld, ik kon er niets aan doen. Ik vroeg me af of het met voortplantingsdrift te maken heeft. Dat je bijna biologisch geduwd wordt naar een andere man zodat je je ook met hem gaat voortplanten als je al nageslacht hebt bij de ene man. Als een bescherming van de soort.

Zonder te veel in details te treden: die caféavonden bleven, maar verplaatsten zich naar zijn appartement. Hij haalde lekkere hapjes, er was wijn en we doken zo snel we konden zijn bed in. Had ik een schuldgevoel naar Bas? Natuurlijk. Maar ik praatte het goed door te denken dat het niet tegen Bas was maar voor mezelf. Het bestond naast elkaar.

Tijdens een zomervakantie zaten Bas en ik allebei te chillen. Ik in de hangmat die hij achter de tent had opgehangen, hij voor de tent op een luchtbedstoel. Ik appte mijn minnaar. Dat ik hem miste, dat ik zin had dat hij me zachtjes achter mijn oor zou kussen, dat ik mijn borsten zou voelen opzwellen onder zijn handen en dat we dan…

Ik drukte op ‘send’ en daarna leek het of alle zuurstof van de wereld in één klap van de wereld was. Ik drukte mijn hoofd in de hangmat, sloot mijn ogen en luisterde naar het suizen van mijn oren. De rustige voetstappen van Bas richting mijn hangmat maakte dat ik mijn ogen een heel klein beetje opendeed. Hij had zijn telefoon in zijn hand. ‘Dit berichtje.’ Hij sprak zachtjes en in control. ‘Ik neem aan dat dit niet voor mij was bedoeld.’

En toen, toen stortte alles in.

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Sharon en Bas aangepast.