Real life: ‘Ik wist niet dat ik zwanger was’

Marleen (24) woont nu weer twee jaar op zichzelf. Daarvoor woonde ze tijdelijk weer even bij haar ouders, met haar dochtertje van inmiddels vijf. Marleen was namelijk een tienermoeder, ongepland. Ze wist niet dat ze zwanger was, tot het moment dat ze moest bevallen.

‘Op mijn achttiende was ik anderhalf jaar samen met mijn toenmalige vriendje. Ik zat sinds mijn veertiende aan de pil, was daar niet altijd even strikt mee: soms nam ik er twee op een dag als ik die dag ervoor ‘m vergeten was. Of begon ik mijn stopweek eerder. Dat leek me niet echt veel kwaad kunnen en voor mijn gevoel was ik daar wel redelijk verantwoordelijk in.

Maar toen ik aan de antibiotica moest en daardoor behoorlijk aan de diarree zat, is het geen moment bij me opgekomen dat mijn pil dan niet goed werkte. Ook mijn ouders, waarmee ik een goede en open band heb, wezen me daar niet op. Ik heb toen in die week twee keer seks met mijn vriendje gehad en blijkbaar is één van die twee keer raak geweest. Helemaal zeker weet ik dat niet, maar dat lijkt me het meest voor de hand liggende.

Ik raakte namelijk zwanger. Zonder dat ik het wist. Helemaal precies terugrekenen is dan ook lastig, al vermoedden ze in het ziekenhuis wel dat mijn dochtertje iets te vroeg geboren was. Ik was alleen thuis en verging van de buikpijn. Ik ging warm douchen, dacht dat dat misschien zou helpen, maar ik kon niet meer rechtop staan. In paniek belde ik mijn moeder — die toen op haar werk was — en zei dat het echt niet goed met me ging.

Ze hoorde aan mijn stem dat ik het meende en kwam zo snel mogelijk naar huis, zei ze. Erna belde ze gelijk mijn vader, die er ook aankwam. Hij was er nog eerder dan mijn moeder en vond me in elkaar gekropen op de bank. Hij heeft me gelijk naar het ziekenhuis gebracht en was ook volledig in paniek. Ik kon nauwelijks praten meer van de pijn en was doodsbang: wat was er met me aan de hand? Een blindedarmontsteking? Er was in ieder geval iets goed mis.

Toen de verpleegster me vertelde dat ik ontsluiting had en op het punt stond om te bevallen, was ik volledig in shock. Nu nog steeds kan ik het me eigenlijk nauwelijks herinneren. Ik was een soort van verdoofd door de pijn en de woorden kwamen niet aan. Hoe kon ik nou zwanger zijn? Mijn vader zei ook meteen dat dit wel een misverstand moest betreffen, maar nee… Een uur later was mijn dochter er.

Achteraf gezien waren er natuurlijk wel signalen: ik was iets aangekomen, maar niet gek veel. Ik was wel meer op mijn eten gaan letten en meer gaan sporten, maar die kilo’s bleven. Tuurlijk vond ik dat gek, maar ik had de mogelijkheid van zwanger zijn helemaal niet voor ogen gehouden. Ik slikte de pil door, dus dat ik niet ongesteld werd, daar raakte ik niet door gealarmeerd.

En ja, ik heb ook mijn volledige zwangerschap nog gedronken. Roken deed ik gelukkig niet, maar ja, een meisje van 19 die net studeert, die drinkt nogal wat. Godzijdank heeft Emily, mijn dochtertje, daar niets van overgehouden. En ja, hoe cliché het ook klinkt: ik kan me nu geen leven meer zonder haar voorstellen.

Haar vader, mijn ex, was net zo in shock als ik. Helaas bleek hij er uiteindelijk minder goed mee om te kunnen gaan dan ikzelf. Natuurlijk, dit was niet gepland, maar ze was er nou eenmaal en dan zou ik ervoor gaan ook. Mijn studie heb ik afgebroken, maar ik ben momenteel bezig met een thuisstudie. Ja, mijn studentenjaren zijn aan me voorbij gegaan, maar daar zit ik niet mee. Ik heb een heel ander leven dan ik me had voorgesteld, maar ik zou het nu niet anders meer willen.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Marleen en Emily aangepast.